Ανάμεσα στο φως,
της μελαγχολικής χαραμάδας,
εσύ, προβάλεις πάντα,
ως μυστηριώδης απελπισία
του έρωτα, και ταξιδεύεις στα φτερά
του αιώνιου ανεκπλήρωτου.
Στέκεις πάντα εκεί επιβλητική.
Ξέρεις να έρχεσαι, όταν δεν έρχεσαι,
Ξέρεις να φεύγεις, όταν δεν φεύγεις…
Κρατάς το κλειδί του μυαλού μου,
που γίνεται κόκκινο σαν θύελλα του πάθους.
Εσύ γυναίκα της φωτιάς περπατάς ενίοτε στην
επιφάνεια του νερού για να μην μπορεί
κανείς να σε φιλήσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου