Η γλυκιά προσμονή της αυγής,
μοιάζει τζάμι που θέλεις να σπάσεις,
κι όμως άλλες φορές προσπαθείς,
να μην έρθει ποτέ ,
ένα χέρι να σφίξει τη γη,
το κενό να χορτάσεις
Όλα μέσα σου οπλοφορούν,
μα η σφαίρα θυμίζει αγάπη,
την σκανδάλη τραβάς της ζωής,
και ο κρότος λαβώνει θαρρείς,
τον «γνωστό» σου άγνωστο στόχο,
μιας κρυμμένης ψυχής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου