Μια κραυγή
στην υγρή ανοιξιάτικη νύχτα
σκίζει τα σωθικά σου
χαμένος κομήτης στο διάστημα
σε παρασέρνει το κλάμα
μιας αγάπης που χάνεται
σαν το ρεύμα του αέρα
στροβιλίζει
τον καπνό του μυαλού σου
κι όλες οι αναμνήσεις θα εκραγούν
κα θα σκορπίσουν
μικρά ψήγματα του τίποτε
θα μείνει μόνο
το ταπεινό άρωμα
ενός αγριολούλουδου
να σε νανουρίζει κρυφά
τις μεγάλες νύχτες
του Δεκέμβρη
{ Ποιητική συλλογή: "Φυγάδες εραστές" }
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου