Στον πόνο δεν απαντάς με πόνο/ Γρηγορία Πελεκούδα

Και στους μεν και στους δε

απευθύνομαι στη λογική

του παρόντος,

να δουν πως σήκωναν

στα χέρια τους τα ματωμένα

μαντήλια και βάσταγαν

το δάκρυ του ενός

και του άλλου.

Βρέχει κοσμοθεωρίες

εν αγνοία της συνείδησης

όμως ποιος θα σώσει τον χρόνο

από τα άδεια τοπία του

απ΄τις αβέβαιες πτήσεις του;

Κρεμάστε τους φθόγγους

τα φωνήεντα στο μεγαλείο

του καιρού ομαδικώς

μαζί του να κλάψουμε.

Για την ψευδαίσθηση

ότι ανήκουμε

σε χρυσούς αιώνες

ω ραμμάτων αδιέξοδα.

Μια ζυγισμένη συγκίνηση

διέβρωσε το σύμπαν

παντού απλώθηκε με πείσμα

κάθε έθνους, τη ματαιότητα είδα

το μαχαίρι το αδέκαστο

για την κάθε μάνα

για το κάθε παιδί η πληγή

για όλους το ίδιο φριχτή.

Στα πολύβουα παζάρια

όπου οι δείκτες του χρόνου

γυρίζουν ανάποδα

αιφνιδιαστικά σημαδεύοντας

την πραγματικότητα

η βουή του κόσμου στ΄αυτιά

ήχοι φτάνουν από σίδερα

καυτά.

Αναζητώντας τη διάνοια

εκείνων που ενισχύουν τη νόηση

ως πρόσβαση στο χώμα

καταπατώντας υπερβατικά

τα έσχατα του όντος

πόσοι απόμειναν ακόμη

και νιώθουν πως είναι άνθρωποι

με ανθρωπιά;

Γρηγορία Πελεκούδα