Λυγερή Ζωχιού: Σκέψεις και [2] ποιήματα

 

 

Ω!

Παρακαλώ μην σβήσετε εσείς

Γλυκές

Των παιδικών των χρόνων αναμνήσεις…

 

Ποιήματα…

Μικρές κεκαλυμμένες προσευχές

 

Ο κόσμος

Θα έπρεπε να είναι γεμάτος

Από χαρούμενες νεραïδούλες και ευγενικούς πρίγκηπες

Θαρρώ…

 

Εκεί που βολεύονται…

Εκεί θα βρεις τις περισσότερες φορές τους ανθρώπους

 

Ο ήχος της σιωπής και του θανάτου

Ο ήχος του λάθους…

 

Μανιασμένος στροβιλοκοπούσε ο άνεμος

Έξω από το ασημένιο κουκούλι μου

 

Πόσο λίγος ο άνθρωπος

Σαν δεν αγαπάει…

 

Είναι σαν κάποιες μέρες η συννεφιά να είναι αρκετή

Κι ο ήλιος να περσεύει

 

Τότε…

Εγώ με τα γοργά βήματα της Αφροδίτης

Κι η μάνα μου με τα αργά του Κρόνου

 

Κι η ζωή συνεχίζεται με ό,τι έχει απομείνει

Και το συναίσθημα γυμνάζεται

 

Το χειροκρότημα είναι για φόβο…

Μη κι οδηγήσει σε μαλακό κρεβάτι

Κι όνειρα τρυφηλά…

 

Πονάει πολύ σαν σου ξεκολλάνε χρόνια ζωής

Για να κάνει τα κέφια της η ιστορία

 

Το καλοκαιράκι…

Πολύτιμο κολιέ κάτω απ΄το πουλόβερ του χειμώνα

Eίθε…

Ποτέ μη σβήσει η ανάμνηση της φτώχειας

και φτωχύνω

 

Τίποτα δεν θα γίνει αγαπητέ μου

Κανείς δεν θα έρθει εκεί πάνω

Αν δεν κατέβεις…

 

Είμαστε οι άνθρωποι

Που έχουν ανάγκη απ΄την παρουσία μας

 

Νομίζω συνήθως…

Οι αριθμοί οδηγούν στα χρήματα

και τα γράμματα στους επαίνους

 

 

ΠΕΣ ΜΟΥ
 
Πες μου τί βλέπεις;
Καθώς το βλέμμα σου αχόρταγο, θαυμαστερό
γλΙστρά γοργά από κανάλι σε κανάλι
αυτού του θαυμαστού τοπίου, του ξέγνοιαστου
κι από μεγαλειώδη κάστρα σε κήπους πλουμιστούς
Ολοφόρτωτους αρώματα, χρώματα και φροντίδα
Πλούτος και ομορφιά που δεν χορταίνεις
Πες μου τι βλέπεις;
Τις αλυσίδες και τα σκυφτά κορμιά
Τα δάκρυα και τον ιδρώτα
Τον πόνο που δεν βγάζει άχνα
Πες μου τα βλέπεις;

 

 
ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΛΑΖΙΟ ΟΥΡΑΝΟ
 
Στάσου εκεί
Ψηλά
Με όλο το γαλάζιο σου
Κουβέντα να πιάνεις με το βλέμμα μας
Βλέπεις πως σ΄αγκαλιάζει;
Και μην ξεχνάς τις μέρες της βροχής
Γοργά να ξαναντύνεσαι
το αγαπημένο χρώμα