ΒΊΟΙ ΠΟΙΗΤΩΝ / Αλεξία
Αθανασίου
Ξέγνοιαστος
ο Ρώμος Φιλύρας
άψογα ποιήματα
γράφει στο τρελάδικο
(τις αγάπες του θυμάται.)
Στο φρενοκομείο
ο Γεώργιος Βιζυηνός
αναλύει νηφάλιος
τα πολιτικά
με τους επισκέπτες του.
Όλο κάτι φτιάχνει
ο Γιαννούλης Χαλεπάς
(οι νοσηλευτές το σπάζουν)
με τη δόξα να του γνέφει
απ' το μέλλον. - Κάτασπρος
λεκές, φωσφορίζ' η τρέλα
στης οδύνης το μειδίασμα.
"Ποίημα Σπαθί"
/εκδ."24γράμματα", 2021.
**
ΕΛΠΙΔΑ / Γεωργία Γιαμπουράνη
Σαν ξυπνήσεις και βγεις
στη μέρα θα δεις μια δροσοσταλίδα
να καθρεφτίζει μέσα από τις ανταύγειες της οχτώ στεφάνια,
σαν μεγάλα κολιέ, από τα πεύκα τριγύρω
Άστα να γίνουν ταίριασμα στο λαιμό σου Κόσμε.
Ας είναι αυτή η καλημέρα μου για σένα!
Βγες στο Φως και στόλισε
το λαιμό σου
με τα οχτώ διάφανα κολιέ.
Η θλίψη σε αποχαιρετά…
Ζωγράφισε την πρώτη
μεγάλη πέτρα που θα συναντήσεις...
Ψηλά βάλε έναν Ήλιο λαμπερό ...
πιο κάτω τον Αγέρα να πνέει
σε ένα τεράστιο πράσινο λιβάδι γεμάτο ανθρώπους.
…Και οι άνθρωποι να
χορεύουν
με την Ευτυχία στο ρυθμό του Αγέρα.
**
ο Ρώμος Φιλύρας
άψογα ποιήματα
γράφει στο τρελάδικο
(τις αγάπες του θυμάται.)
Στο φρενοκομείο
ο Γεώργιος Βιζυηνός
αναλύει νηφάλιος
τα πολιτικά
με τους επισκέπτες του.
Όλο κάτι φτιάχνει
ο Γιαννούλης Χαλεπάς
(οι νοσηλευτές το σπάζουν)
με τη δόξα να του γνέφει
απ' το μέλλον. - Κάτασπρος
λεκές, φωσφορίζ' η τρέλα
στης οδύνης το μειδίασμα.
ΕΛΠΙΔΑ / Γεωργία Γιαμπουράνη
να καθρεφτίζει μέσα από τις ανταύγειες της οχτώ στεφάνια,
σαν μεγάλα κολιέ, από τα πεύκα τριγύρω
Άστα να γίνουν ταίριασμα στο λαιμό σου Κόσμε.
Ας είναι αυτή η καλημέρα μου για σένα!
με τα οχτώ διάφανα κολιέ.
Ψηλά βάλε έναν Ήλιο λαμπερό ...
πιο κάτω τον Αγέρα να πνέει
σε ένα τεράστιο πράσινο λιβάδι γεμάτο ανθρώπους.
με την Ευτυχία στο ρυθμό του Αγέρα.
Στους δρόμους που περπάτησες / Άννα Δερέκα
Να γκρεμίσουν αυτή την πόλη.
Άνθρωποι ανίδεοι, πατούν
Τους δρόμους που περπάτησες.
ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ "ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΣ ΚΛΑΙΕΙ"
πως από καιρό
έπαψες να γελάς
κι ακατάπαυστα δακρυρροείς.
Μήπως επειδή στον κόσμο κοιτάς
πως τώρα κυβερνά η τρέλα,
κι έγινε ο κόσμος ένας κόσμος συμφοράς,
όπου στων ανθρώπων τα πήγαινε κι έλα
συνεχώς θωρείς
πως στις μέρες τους είναι ολοσχερώς
εξαφανισμένο το ζωογόνο σου φως;
Α, τότε σε νοιώθω το πόσο πονάς.
Κι εγώ πονώ και συμπάσχω μαζί σου γιατί
μολεύτηκε η ομορφιά παντελώς
από το πρόσωπο της ζωής
και της αρμονίας έσπασε ο ρυθμός.
Χάθηκα στον σταθμό της αγάπης./ Σωτηρούλα Τσιαμπουρή
εριξα δύο σταγόνες μοναξιά.
Ποτισα τις μνήμες μου .
Βουβές πληγές της ψυχής μου .
Τσαλακωσα την ψυχή μου .
Δανεική ψυχή, κρυμμένη στα ναυάγια μου .
Κρεμασμένη στην ταράτσα της απουσίας .
Ήπια τις αναπνοές μου .
Μεθυσμενες αναπνοές.
Ουλές στη ψυχή.
Δεν θα ρθω απόψε.
Πουλήσαμε τις ψυχές μας στον σταθμό της αγάπης.
Άραγε οι ψυχές έχουν ημερομηνία λήξεως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου