Δεν ξέρω από ποιήματα.../Λάσκαρης Π. Ζαράρης

 Δεν ξέρω από ποιήματα,

χαμένα βήματα σε δρόμους ονείρου...

Με ενοχλούν οι σιωπές,

αλλά και οι βουές του κόσμου...

Θα ήθελα να φυσήξω σαν άνεμος,

να ψιθυρίσω σαν φλοίσβος,

να θροίσω σαν φύλλο δέντρου...

Κι όμως, ότι μου ανήκει από το τίποτα

είναι αυτό το κάτι...

ένα γαλάζιο να βλέπω στο κεφάλι σου

να το φοράς πάντα καπέλο,

ένα βλέμμα λαμπερό

να σφυρίζει στην ελπίδα

και μια πλάτη γερμένη

από πόνο ή φόβο

να αναθαρρεύει με ένα χάδι,

με δύο στοργικά λόγια...

Αυτό είναι το καράβι

που με ταξιδεύει:

η χαρά του ανθρώπου

που κόβει το κύμα...

Κι αν λέγεται ποίημα ή μέθη

δεν έχει τόσο αξία,

γαλήνη κι αλήθεια αν φέρνει

σε άδικη μοίρα...