Ξάπλωσα με την πλάτη στο ντιβάνι,
έβαλα τις παλάμες στον αυχένα,
κοίταζα δίχως βλέμμα το ταβάνι
και όπως πάντα πρόσμενα εσένα,
πάλι κι απόψε να ρθεις για σεργιάνι,
στις σκέψεις να μού φέρεις ένα-ένα
ψεύτικων «Σ’ αγαπώ» το καραβάνι
στα μέτρα σου κομμένα και ραμμένα!
Κάθε βραδιά σ’ έχω εδώ κοντά μου,
να με κρατάς μέχρι τη χαραυγή,
άγρυπνο μες στης σκέψης τον οντά μου
και το πρωί αφήνω μια κραυγή
και πάνω στα σεντόνια μου αρνούμαι,
να σβήσω τη φωτιά, που πυρπολούμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου