Σκληρόψυχο το κρύο του Γενάρη,
στο μαλακό σου στήθος αργογέρνω,
που το έκανες για μένα μαξιλάρι
ν’ ακούω την καρδιά σου απ’ το στέρνο!
Κι εγώ μικρό παιδί, σα βυζαστάρι,
γλείφω τις δυο σου ρόγες, ενώ παίρνω
το κάτασπρο του στήθους σου ζυμάρι
κι όλα μου τα φιλιά εκεί τα σπέρνω!
Και με το φως μιας φεγγαροαχτίνας,
απ’ τα κοφτά κεντίδια της κουρτίνας
σε χάιδευε κι αυτή απ’ τα ουράνια
κι αφού προχώρησε λίγο πιο πάνω
ένα μονάχα είδα που προφτάνω!
Ήταν τα μάγουλά σου πυροφάνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου