8 Ποιήτριες σε 8 Ποιήματα

 

 

Μικροί Φυγάδες / Σοφία Θεοδοσιάδη
 
'Μικροί φυγάδες'' μου ψυχές ευγενικές
που επιδέξια δραπετεύετε καθημερνά
από τη φρίκη που γεννά η στέρφα Γης
όμοια του δάσους μου εσείς τα ξωτικά
μικροί..τρανοί μου ήρωες..
σ' αλλοπαρμένες εποχές
αλλόκοτο το λιακωτό που σας εφύτρωσε
στην κολυμβήθρα της η ίδια η ζωή
εμύρωσεν το μέτωπον κι εχάραξε σταυρούς
ν' ανηφορίζετε μοναχικά δύσβατα μονοπάτια..
στους πρωινούς τους δροσουλίτες κάστρα άπαρτα
σεργιάνιζαν στων ομματιών σκιές αγριεμένες
μα εσείς τα βράδια τα έναστρα
ληστές φωτός εντύνοσταν
τη μέρα εφυτεύατε στην έρημο ανθούς.
Ανέντιμα σας φέρθηκε η ζωή
μα δεν εμπόρεσε σκάρτους για να σας κάμει.
με το κεφάλι αψηλά κι όχι γυρτούς τους ώμους
εφυγαδεύσατε τη σκέψη σας στην αναζήτησιν
σε άλλους τόπους να φυτέψετε αρτόδεντρα
για να γεμίζουν τα περβάζια πεινασμένων
Αλάνια αλύγιστα οι ψυχές..αδείλιαγα
ξυπόλητες εβγαίνανε εις τους δρόμους
στους βράχους εξαπόσταιναν για να τις ξεδιψάσουν
έσταζαν οι αμάραντοι..εστάζαν τα λιθάρια
εδρόσιζαν τις κουρσεμένες των φυγάδων τις ψυχές
κι έπειτα έπαιρναν το δρόμο για τη θάλασσα
για να ξεπλύνουν αμαρτίες και πομπές
να πέσουνε απ' τα χέρια τα καρφιά
να 'χει ένα νόημα και το φευγιό
στις κακοτράχαλες τις στράτες των φυγάδων...
 
**
 
Μαρία Νάντη
 
Όσο προσπαθείς να αποδείξεις
πως δεν σε ενδιαφέρει
τι λένε και τι πιστεύουν οι άλλοι για εσένα
τόσο περισσότερο αποδεικνύεις
πως κατα βάθος σε ενδιαφέρει ...
 
 
 
**
 
ΑΠΟΔΗΜΙΑ/ Ρούλα Τριανταφύλλου
 
Της λιοπερίχυτης μέρας τα νανουρίσματα τ΄ ανέμου,
από τις μοσχομυρισμένες αυλές, στην δακρύβρεχτη άμμο,
ντύνομαι.
Αναστεναγμός ανάσα μου στερνή
-Ακριβό του ονείρου μου πέρασμα-
Μήτε θρόισμα φύλλου, μήτε ψίθυρος.
Δέντρα ακατοίκητα, σιωπηλά νερά.
Πουλιά γλυκόλαλα της ερήμου,
τ' ουρανού, της φωτιάς
Στη λήθη κληρονομιά...
Αδιάφορη η θάλασσα, συνάζει θύελλες.
 
**
 
Του πολεμου / Ειρήνη Τσελέπη
 
Μεσα στους δρομους
Τρεχει ο θανατος
πανω απο τις στεγες
τρεχει ο θανατος
στους διαδρομους των νοσοκομειων
παραμονευει.....
Ο αγερας τον σερνει εξω απο τις
παιδικες χαρες
μα πισω απ' του αποχωρισμου την αγκαλια
κρυβεται ο ερωτας
                                                                             
 
**
ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ... OI ANΘΡΩΠΟΙ / Λυγερή Ζωχιού
 
Οι άνθρωποι
Προσωρινά ελεύθεροι
με τις κατεβασμένες μάσκες τους
παίρνουν τα βήματα που είναι το γραμμένο τους
και λίγα παραέξω
Σαν παραπανίσιες ανάσες ζωής
Έτσι για να βαρυγκομούν πιο λίγο
για λίγο, κάθε λίγο ...
 
 
**
ΑΝΘΡΩΠΕ / Μαρίνα Προμπονά
 
Στα ξαφνικά επιτέθηκες
κι άφησες πίσω σου σκιές
μαύρες στιγμές στο χώμα...
Η γη κι ο ουρανός ακόμα
την τραγωδία εξιστορούν,
μοιρολογούν και κλαίνε...
 
Για μια ιδέα αθέατη,
για έναν σκοπό της ύλης
φθείρεις του κόσμου τη ζωή
νεκρά παιδιά στη γη αφήνεις...
 
Μάθε, η μεταμέλεια
δεν θα 'χει μιαν αξία
όταν πληγώνετ' η τιμή
όταν νικά η κακία
πλήττεται αμάχων η ζωή
και η περιουσία...
 
Το χθες δεν επανέρχεται.
Μάθε,
Zητούν δικαίωση οι νεκροί
θα γράφει η ιστορία...
 
Ανθρωπε η κακοήθεια
με όποια δικαιολογία
σ' ένα οδηγεί συμπέρασμα
κατάρα στην πολεμική αλητεία
απ' όπου κι αν προέρχεται...
 
**
Αλλιώτικη μέρα / Φανή Αθανασιάδου
 
Η μέρα ανακυκλώνει τις λέξεις
αργία σήμερα
ο νόμος της απεργίας άρθηκε
ξεχυθήκαμε στους δρόμους
εκμυστηρευόμενοι ο ένας στον άλλον
τα όνειρα μας
ταξιδεύαμε μέσα από βλέμματα
καταργώντας τις αποστάσεις
ώσπου κάπου μακριά
ακούστηκε ο ήχος μιας σειρήνας
να επαναλαμβάνει τη σιχαμένη λέξη
πόλεμος, πόλεμος πόλεμος…
Αδειάστε μας τη γωνιά λοιπόν !
 
**
Στο όνομα της Ειρήνης / Στέλλα Τεργιακή
 
Αυτή εδώ η γη που μας φιλοξενεί,
δεν είναι μόνο ένας λαός
αλλά ένα έθνος, που φέρει την σφραγίδα
του Άνω Θρώσκοντος Ανθρώπου, ως ταυτότητα.
 
Το όνομά του είναι «Ελευθερία»,
το γένος του, η ενότητα,
πατρίδα του, το Φως…
διαδρομή του η Ζωή
προορισμός του, η Αγάπη,
η Αδελφοσύνη, η αλληλέγγυα προσφορά.
 
Κι αυτός ο Μέγας ΑΝΘΡΩΠΟΣ
είναι το τέλειο δημιούργημα
είναι ο πρώτος και ο έσχατος
είναι ο πυρήνας της εξιλέωσης,
ο δρόμος προς την ολοκλήρωση
είναι εκείνος που έχτισε το παρελθόν,
ζει στο παρόν
και καθορίζει το μέλλον.
 
Αυτός ο ήχος, που βγαίνει από κάθε ΨΥΧΗ
όταν εκφράζεται στο όνομα της Ειρήνης,
δεν έχει στόχο να κρούσει την συνείδηση…
σαν ακουστεί …
να προσπεράσει την ψυχή και ν’ αλλοιωθεί
στο μέτρο της αντίληψης και το εύρος του καθενός.
 
Αυτός ο ήχος, είναι αναλλοίωτος,
προϋπάρχει και συμπορεύεται
- άμα τη γενέσει του κόσμου -
γιατί είναι η μελωδία κι οι νότες
της παγκόσμιας συμφωνίας όλων των στοιχείων…
που εκλέχτηκαν να πλαισιώσουν,
να διαδώσουν και να μεταφέρουν
το μήνυμα της ΑΓΑΠΗΣ των λαών
στα πέρατα της οικουμένης.
Κι αυτός ο ήχος,
αυτό το μήνυμα της Ειρήνης
είναι πίσω και πέρα από το χρώμα των φυλών,
πέρα και πάνω από την εθνικότητα των λαών
ακουμπά στην καρδιά
κι εκπέμπει ολόλευκο Φως!
 
Σήμερα, είναι μια γιορτή πανανθρώπινη!
Ακούγεται η Ποίηση με συλλογική φωνή
που σηκώνει το χέρι και απαιτεί
τον σεβασμό στο δικαίωμα του ανθρώπου να ζει
χωρίς εκμετάλλευση, διασυρμό, αδικία, εξάρτηση,
εξαναγκασμό, κοινωνική ανισότητα!
 
- « Δε θα ξεχάσω από πού προέρχομαι, Άνθρωποι…
Από ποιά ηλιακτίνα …
ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΦΩΤΗΣΕ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΟΥ!
Είμαι Ελληνίδα...
και γνωρίζω καλά τι θα πει να ‘σαι λεύτερος!
Δεν θα χορέψω στο ρυθμό σας, η ζωή είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ…
ούτε θα δεχτώ την τυμπανοκρουσία σας
στο κάλεσμα του πολέμου.
Θα γίνω εγώ η ΑΓΑΠΗ…
Θα γίνω κρίκος της αλυσίδας που ενώνει τους κόσμους…
θα κατασκευάσω ΕΓΏ έναν κόσμο …»
 
- « Ω εσείς οι ισχυροί της γης
κι όλοι εσείς οι ιθύνοντες!
 
Ρίξτε την υποκρισία σας στον καιάδα
κι αφήστε πίσω το δίχαλο «Εγώ» σας!
 
Αποφασίστε την εκτίναξη της ΑΓΑΠΗΣ
που θα φωτίσει τα ανήλια μονοπάτια σας,
όλοι εσείς που καπηλεύεστε την Ζωή!
 
Πάψτε να μεμψιμοιρείτε σε βάρος του Είναι…
και κάντε τα χέρια σας προέκταση καρδιάς,
ισορροπίας κι αρμονίας, στην όψη του κάλλους!
 
Κάντε το βλέμμα σας, έναν ήλιο απλωμένο
και το χαμόγελό σας, σχοινί τεντωμένο…
απ’ το οποίο θα πιαστεί η απόγνωση!
 
Δώστε στα παιδιά σας, όνειρα, ελπίδα και μέλλον…
χαρίστε τους την χαμένη κι ανονείρευτη παιδικότητα!
 
Κλείστε έξω απ’ τον χρόνο το μίσος!
Απαγορεύστε την στάθμευση στην αδράνεια…
Βάλτε στα κελιά των φυλακών σας τον διχασμό…
 
Κι ύστερα, σηκώστε το βλέμμα ψηλά,
ν΄ ανταμώσετε την Ψυχή σας!
Σας το λένε οι Ποιητές…
Σας το λένε οι Άνθρωποι…»

Επισήμανση: Το ποίημα Στο όνομα της Ειρήνης της Στέλλα Τεργιακή συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο: "Ποιητική Συνεργασία για Ειρήνη και Φιλανθρωπική Συμπόρευση" του Διεθνούς Φεστιβάλ ποίησης  2019 / Εκδόσεις Ελίκρανον.