Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

 

Αυτή η πολιτεία είναι άξια αναφοράς, τόσο για τη γραφή όσο και για το παρόν και το μέλλον. Σεμινάριο αυτογνωσίας για το πλήθος, κώδικας μικρής ηθικής, άνευ κανόνων. Η πολιτεία είναι όλος ο κόσμος. «Απλώνεται» για να προλάβει τον χρόνο, να δώσει τις ευκαιρίες για να κερδίσει ο κάθε κάτοικος τα ανάλογα μερίδια ευτυχίας, σύμφωνα πάντα με τις ικανότητές του, τις ανάγκες του, θεμιτές κι αθέμιτες, εκούσιες κι ακούσιες, κωδικοποιημένες κι απαγορευμένες.

Μα χρειάζεται και η ρυμοτομική περιγραφή, για να αποκαλυφθεί η δυστοπία και η αντιπραγματικότητα, και έτσι να συνεχιστεί το παιχνίδι της εξουσίας και της λογοτεχνικής καταγραφής, ανάμεσα σε κραυγές και χαχανίσματα.

Στην πολιτεία, η αξία τού καθενός ξεκινά και τελειώνει με βάση τις οικονομικές του απολαβές. Η κοινή αυτή διαπίστωση εμφιλοχωρεί παντού. Ακολουθεί η ρύθμιση των λεπτομερειών των προσώπων και των γύρω τους διεργασιών. Περιορισμός στην ονοματολογία και την αγαλματοποιία δεν γίνεται να υπάρξει, δεν ενδιαφέρουν τα οικονομικά επιτελεία κάτι τέτοιες λεκτικές αναφορές.

Όλα γυρνάνε γύρω από την αναζήτηση των οβολών (κυρίως των χρυσών, αυτών που καλύπτουν κάθε επιθυμία, ανά πάσα στιγμή και ώρα). Κάθε γωνιά και κάθε δρόμος, κάθε τετραγωνικό μέτρο και κάθε διάβαση, αξιολογείται με βάση τα κέρδη και τις ζημιές. Ό,τι πουλιέται και αγοράζεται, από ανθρώπους μέχρι σαπούνια και από δηλητήρια μέχρι ελιξίρια, περιδιαβαίνει τις μέσες και τις άκρες της πολιτείας. Και είναι περίεργο που όλα: οικιστικά κατάλοιπα και άνθρωποι, κινούνται σαν να μην υπάρχει άλλος χρόνος, παρά αυτός που έχει χρηματιστηριακές ώρες και ώρες δουλειάς. Η όποια ξεκούραση σε φέρνει πάλι στην αρχή της δουλειάς ή της ανεργίας, κοινώς της εξαχρείωσης. Δίνεται η δυνατότητα καταφυγής στην ψηφιακή αποχαύνωση. Και αυτές, οι καταγεγραμμένες αρχές, είναι το ήμισυ του παντός.

Στοιβάζεται και μπόλικη τύρβη στο κέντρο και τις γειτονιές. Είναι το ανταποδοτικό όφελος για τους νέους και τους χασομέρηδες (επιδειξίες και μη). Φθηνά κόλπα, που βαφτίζονται από ειδήμονες και άρχοντες: ψυχαγωγία και διασκέδαση. Η ελεγχόμενη τύρβη γεννάει απορρίμματα κάθε λογής, γεμίζει τους κοινούς χώρους και τα διασκεδαστήρια. Άδεια μπουκάλια, προφυλακτικά, αποτσίγαρα και φθηνοναρκωτικά, πεταμένα στους λερούς δρόμους, στις ταλαιπωρημένες πλατείες, στα ξεχαρβαλωμένα παγκάκια και παρτέρια. Μυρωδιά ουρητηρίων απλωμένη παντού, χωρίς έλεος. Το σκηνικό στήνεται και ξεστήνεται κάθε λίγο και λιγάκι. Το άγριο ξύλο μεταξύ μεθυσμένων και οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων χρωματίζει ανεξίτηλα τις άκρες της νύχτας. Τους δίνει το χρώμα ψυχικής αρρώστιας σε καιρό πολέμου. Όσο δέρνονται (μεταξύ τους ή ξεχωριστά), η διασκέδαση προχωρεί ομαλά.

Νυχθημερόν, οι σειρήνες των ασθενοφόρων υπηρετούν το προβλέψιμο και το θνησιγενές. Οι κατάρες από τα άνω διαμερίσματα υψώνονται στον μελιχρό ουρανό και αφορούν τους πάντες και τα πάντα, εκτός της αγαπημένης ομάδας. Παγιδεύονται όμως στο δάσος με τις τηλεοπτικές κεραίες και τα δορυφορικά πιάτα, και αυτομάτως γυρίζουν (δια των κυμάτων), προς τους ενοικούντες των διαμερισμάτων (άνω και κάτω). Μικρή μεταφυσική εκδίκηση. Το υβρεολόγιο και τα φτυσίματα των οδηγών παντός οχήματος, συμπληρώνουν το πεπληρωμένο της πολιτειακής ψυχαγωγίας.

Στις παράλληλες με τις κεντρικές οδούς, οι άστεγοι μοχθούν να πάρουν θέση στα πεζούλια και στα σιδερένια καλύμματα των πεζοδρομίων. Κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον. Είναι νηστικοί, κρυώνουν και κυρίως φοβούνται τις επιθέσεις των Καθαρών. Έτσι αυτοτιτλοφορούνται οι ομάδες των νεαρών που βγαίνουν σεργιάνι τα βράδια, προκειμένου να βοηθήσουν τη χωροφυλακή στο θεάρεστο έργο της καταστολής και της καθαρότητας. Βιαιοπραγίες σε βάρος των πασχόντων κάθε λογής. Απαγορεύεται δια νομού να είναι ορατοί, οι ταξικά και φυσικά ασθενείς.

Οι άνθρωποι γίνονται σαν τα σκουπίδια, σώζονται μόνο τ’ αγγελτήρια στους ξεθωριασμένους τοίχους και τις κολώνες φωτισμού. Μα όλα βρομίζουν, ξεφτίζουν και ξεπέφτουν στα μάτια των περαστικών και των ιδιοκτητών κατοικιών. Όλα δείχνουν κουρασμένα, έτοιμα να σαπίσουν, χωρίς ντροπή. Μερικοί ένοικοι εκτοξεύουν από τα μπαλκόνια τα σκουπίδια τους, σημαδεύουν τους κάδους, γελούν και επευφημούν ο ένας τον άλλον, σαν πετυχαίνουν τον στόχο. Μια ακόμη νίκη κερδήθηκε. Το θέατρο συνεχίζεται. Άλλοι με πιο βίαια ένστικτα, πυροβολούν αδέσποτες γάτες και κάποιοι αυτοκτονούν, από αηδία ή από στέρηση. Η στέρηση αφορά τις φθηνοναρκωτικές ουσίες. Δεν υπάρχουν οι οβολοί για αγορά και μικροευτυχία, απομένει η δολοφονία εαυτών και άλλων.

Τα απορριμματοφόρα δίνουν και παίρνουν, μαζί με τα οχήματα των πολιτειακών φρουρών, ασελγούν στο σχέδιο της πολιτείας. Τα περιπολικά ουρλιάζουν. Κάποιοι διευθυντές τηλεοπτικών σταθμών, (ενίοτε και διάσημοι λογοτέχνες), συνεργάτες της χωροφυλακής, βοηθούν στη διακυβέρνηση και την ευταξία. Εκστομίζουν από τα μεγάφωνα των περιπολικών ένα σωρό ηθικολογίες για τήρηση των κανόνων και για αέναη ευτυχία. Η ενημέρωση και η νουθεσία των κατοίκων, πάνω απ’ όλα. «Χρειάζονται θυσίες αγαπημένοι συμπολίτες μας, με το αζημίωτο φυσικά». Το ωραίο αυτό αξίωμα το ενστερνίζονται κάτι γυναικεία ερείπια που βγαίνουν από τα ισόγεια των φτωχών πολυκατοικιών και ζητιανεύουν μέρα και νύχτα. Ζητούν κάθε είδους χρηματική ελεημοσύνη (κανένα λεπτό παραπάνω) κι όλες τις ώρες. Προσφέρουν και ερωτικές υπηρεσίες και ό,τι άλλο αποφέρει σε τούτες τις σαρακωμένες ψυχές λίγα μερίσματα, για να τη βγάλουν καθαρή.

Αν και επίσημα δεν επιτρέπεται η επαιτεία, εντούτοις όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, στο κέντρο και στα φτωχά προάστια, αμέσως εμφανίζονται απλωμένα χέρια (κι άλλα σημεία των σωμάτων) και ζητούν χρήματα, λίγα ή πολλά, κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσα. Επαιτεία και εξαθλίωση. Οι τιμές ανεβαίνουν και η ντροπή ακολουθεί την αντίθετη πορεία στον οικιστικό ιστό. Οι άνθρωποι-σκιές είναι οι μόνοι που περνούν απαρατήρητοι, έτσι διατηρούν μια κάποια ελευθερία. Όταν όμως γίνονται αντιληπτοί από τους οδοκαθαριστές, δέχονται χλευασμούς και προπηλακισμούς σωρό. Τους κατηγορούν ότι είναι βάρος στον πολιτειακό προϋπολογισμό. Έτσι χάνουν τη σκιά και την ελευθερία τους.

Αλλά και η ανεπρόκοπη καλλιτεχνία της πολιτείας, βρήκε διέξοδο και άλλους ρόλους, αντικαλλιτεχνικούς και προσοδοφόρους, κατά κάποιον τρόπο. Πρώην ζωγράφοι και πρώην πρωταγωνιστές του θεάτρου σκιών, υπέβαλαν την παραίτησή τους, στην τέχνη και δήλωσαν αρχιτέκτονες – μηχανικοί. Κυνηγάνε – κυριολεκτικά- τους οβολούς, όπου τους βρουν. Υπόσχονται τίτλους ιδιοκτησίας στους μικρομεσαίους, ένεκα αμοιβής, μιας και η τέχνη δεν τρέφει το σώμα και οι ντομάτες ακρίβυναν στη λαχαναγορά. Άνοιξαν λοιπόν, αρχιτεκτονικά γραφεία και σκούζουν, νύχτα και μέρα «Θέλεις δικό σου σπίτι; Τώρα μπορείς να το αποκτήσεις, έλα σε μας, με λίγα χρήματα, θα έχεις την ιδιοκτησία σου τοπογραφημένη και φορολογικά ενήμερη». Μεγάλες οι δουλειές.

Η πολιτειακή παρουσίαση συνεχίζεται. Τα πεζοδρόμια συρρικνώνονται. Η βρομιά εισχωρεί στις εισόδους, στους ανελκυστήρες και τα σκαλιά των κτηρίων και των πολυκατοικιών. Δεν λειτουργούν οι εξαιρέσεις σε κανένα επίπεδο. Η κακότητα των χώρων προχωρεί και χώνεται στα πέλματα. Τα βήματα γίνονται βαριά και το βάρος τους ανεβαίνει στα μάτια. Σιδερένια σφραγίσματα καλύπτουν τα χρώματα. Το γκρίζο είναι το μόνο χρώμα που επιτρέπεται στις ανταλλαγές των βλεμμάτων. Σιδερένια προσωπεία σε τιμές ευκαιρίας, πωλούνται από το κρατικό μονοπώλιο, αποκλειστικά στις στάσεις του μετρό και με εγγύηση πολλών χρόνων.

Όμως, η δυστοπική κατάσταση της πολιτείας, αναβαθμίζεται κατά τι από τους «Σωτήρες». Μα ποιοι σωτήρες υπάρχουν στα ολοφώτιστα μονοπάτια της πολιτείας; Είναι αυτοί που τους αρέσει να στοιχίζονται κάτω από τον τίτλο «Σωτήρες της ανθρωπότητας». Όταν κουράζονται από τη χαύνωση και το φαγοπότι, (εννοείται το φαγοπότι των πνευματικών-φιλοσοφικών συμποσίων), βγαίνουν στους δρόμους, με τους εραστές και τις ερωμένες τους. Φωνασκούν για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, γενικώς και απροσδιορίστως. Να το πω λαϊκά: διαδηλώνουν ενάντια στους «κακούς» της οικουμένης, που εξαφανίζουν τις χελώνες, τις τρούφες και τα κατσικάκια. Πολύς πόνος στην πολιτεία. Σύντομα το τελειώνουν όλο αυτό και συνωστίζονται στα πλούσια προάστια για κρύους καφέδες και σαμπανιζέ κρασιά, στη σωστή θερμοκρασία βεβαίως. Καθιερωμένη τελετουργία για να νικηθεί η πλήξη. Οι «Σωτήρες» πολλές φορές εκλέγουν και τον δήμαρχο της πόλης, αυτός είναι το σπλάχνο τους και τον αγαπούν πολύ, μοιράζει και επιδόματα στους επαίτες, μοχθεί για την ανθρωπότητα.

Η πολιτεία δεν εξαγνίζεται ούτε από τους ναούς, ούτε από τις προσευχές, ούτε από τα χιλιάδες φώτα, που καλύπτουν τα πάντα. Φώτα για να μη φαίνεται η ασχήμια και η απονέκρωση. Φώτα για να φαίνονται μόνο τα χρυσά κέρδη και να κρύβεται επιμελώς, η εξαχρείωση. Τα στοχαστικά βήματα συντρίβονται από τη γλίτσα, οι μυρωδιές περιορίζονται στις εξατμίσεις και τις απολήξεις. Τα μολυσμένα σωθικά βγαίνουν σε κοινή θέα και αποκρύπτουν τις φωτοσκιάσεις του ορίζοντα. Λες και οι άνθρωποι τα βγάζουν βόλτα για να λάβουν συγχώρεση και παράταση. Ανήθικες παρεκβάσεις πλησίον των σημείων που η εξουσία ασκεί τη γοητεία της, απαγορεύονται (αυστηρώς). Τα δημόσια ουρητήρια αντικαθιστούν τις ημερήσιες αποτυχίες των κατοίκων. Έχουν την τιμητική τους όλες τις ώρες. Αργόσχολοι, εργαζόμενοι και διαστροφικά περίεργοι, συρρέουν στα αποχωρητήρια, για να συνδεθούν, έστω και για λίγο, μ’ ένα σύνολο που πανηγυρίζει για τα κατορθώματα των ακροφύσιων. Υπάρχουν και τιμωρίες. Οι μανιοκαταθλιπτικοί συλλαμβάνονται πάραυτα και ο εγκλεισμός τους, απαλλάσσει τα πολιτειακά όργανα από τους βραδυπορούντες, από τους εμποδιστές του πλουτισμού των λίγων, των αφεντικών και των χρηματιστηριακών συμμοριών.

Καμία φορά διοργανώνονται και μεγάλες πομπές -λιτανείες από τους ιερείς και τον αντιδήμαρχο των θρησκευτικών θεμάτων. Συμμετέχουν σε αυτές πιστοί κι άπιστοι. Γίνονται για να ξορκίσουν το κακό από την πολιτεία, με λίγα λόγια την αμαρτία, που προτιμά κυρίως την φτωχολογιά. Τους απορρυθμίζουν κάτι τέτοιες υπερβολές τους φτωχοδιάβολους και πρέπει να διορθωθούν και να επανέλθουν στην κανονικότητα. Ωραία πράγματα σχεδιάζονται. Από τις ομάδες των λιτανευτών, μερικοί ξεχωρίζουν και αυτομαστιγώνονται σκληρά και αδυσώπητα μπροστά στο κοινό. Κυρίως οι λιτανευτές μαζεύονται κι ασχημονούν στις παιδικές χαρές. Είναι το ιερό μέσο για να αντιμετωπιστούν πρώτα οι εργασιακές παρεκβάσεις και ύστερα η τυχόν πανδημία που ίσως ταράξει τις οικονομικές λειτουργίες, της πόλης. Σπουδαίο θέαμα για τα δημόσια πράγματα και άκρως παιδευτικό, θα μπορούσα να πω. Αυτή λοιπόν, είναι η εικόνα της πόλη μας, κι έπεται και συνέχεια όσον αφορά την περιγραφή.

 

αναδημοσίευση από: https: www.fractalart.gr/politeia/