ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ / Μασμανίδης Ιωάννης

καὶ τὸ ἀπόγευμα αὐτὸ ἡ συννεφιὰ σὰν σκόνη

κατεβαίνει μέσα καὶ στὸ τοῦνελ μου

σκάβω

τὴν ψυχὴ μου ἀπροφύλαχτη νὰ μὴν ἀφήνω

προσπαθῶ

μήπως πνιγοῦν τὰ ἀγκάθια καὶ τὰ

φωτογενῆ φίδια ποὺ τὴν κυκλώνουν

ταρακουνῶ τὶς σκέψεις μου

τὸ δειλὸ καὶ σφιγμένο στῆθος μου

τὰ γηρατειὰ τοῦ μέλλοντός μου

τὴν ἀνένδοτη ματαιότητά μου

διατρέφω καταιγίδες πάνω στὸ χαρτὶ

πρόσβαση νὰ ἔχω σὲ ὁλόκληρο τὸν ἑαυτὸ μου

σ’ αὐτή τὴν παγωνιὰ πρὶν τὰ χέρια μου

γίνουν σκέλεθρα

ἡ μοναξιὰ ξεχασμένο τσιγάρο ἀτελείωτο

ἀργοκαίει βασανιστικά στὶς ξένες προσμίξεις

Κάτι δὲν ἔκανα πάλι καλὰ

σὲ κάτι προδωμένο προσδέθηκα πάλι

ωωω

πῶς ὅλα γίνονται σφουγγαρόπανα

πῶς ὅλες οἱ ποθούμενες ἀγκαλιὲς ἀργιλλώδη πετρώματα

πῶς οἱ ὁμολογημένες ἀγάπες μέσα στὴ γυμνότητά τους

σαπίζουν τόσο εὔκολα

καλλίτερα λέω νὰ σκάβω μέσα μου

τὴν αὐτοεκτίμησή μου νὰ μὴν ἐμπιστεύομαι ἄλλο

καλλίτερα μόνος σέ σπίτι γεμάτο ἄδεια συρτάρια

καὶ ἀποσαρθωμένους καθρέφτες

μὲ ὅλους τοὺς ἑαυτοὺς μου νὰ μιλῶ

κυττάζοντας τὴ δύση μου

τὸ σκάψιμο αὐτοῦ τοῦ τοῦνελ

-τὸ ἀσφαλέστερο τῶν ἀσφαλῶν-

ὅσο πιὸ γρήγορα γίνεται λογαριάζω

Μὲ τὴν ψυχὴ σὲ ἑτοιμότητα

προσέχω καλὰ κι ἄλλες κατακρημνίσεις

νὰ μὴν κερδίσω

οἱ ποιητὲς φεύγουν στὴν ὥρα τους

πάντα

χαμογελῶ

στὴν ἀναίδεια τόσων λέξεωνͺ

στὴν ἀνθοφορία τόσων σκοτεινῶν λαβωματιῶν