Τολιά Ιουλία : Δύο ποιήματα

 Η βροχή έπεφτε λοξά.

Εκείνος
έδωσε μία κλίση στην ομπρέλα του
για να προστατευθεί.
Μιά ίδια κλίση διαπίστωσε στα δένδρα,
στα κτήρια που προσπερνούσε.
Τα επίπεδα γύρω του,
όλα κεκλιμένα.
Εκείνος όρθιος διέσχιζε
ένα λοξό τοπίο.
Μα ίσως και να ‘χε αναστρέψει την πραγματικότητα
για να αισθάνεται λιγότερο παράταιρος.
Μάλλον εκείνος ήταν ο λοξός
μέσα σ’ ένα ορθό τοπίο.

**

Την ένιωθε από παιδί
την εσωτερική του ανισορροπία.
Ίσως γι’ αυτό
άρχισε να ασκείται πάνω στο σχοινί.
Άριστος σχοινοβάτης τώρα.
Ιδανική,
ακραία ισορροπία.
Μονάχα τα χειροκροτήματα δεν άντεχε
στο τέλος της παράστασης.
Λες κι είχε εξαπατήσει το κοινό.
Και προπαντός τον εαυτό του.
Ήταν εκείνη η στιγμή
που έτρεμε την πτώση.