Συν τω χρόνω / Αλεξανδρής Γεώργιος

 

Πειστική διδαχή αυτογνωσίας η αίσθηση του χρόνου,
αβόλευτη κι ανυπεράσπιστη καταφυγή στις αναμνήσεις,
ξέσκεπες μελλοντικές επινοήσεις και σχεδιασμοί,
αθεώρητες προφητείες , προκλήσεις και ασπασμοί.

Ανάδρομη κι αθόρυβη περπατησιά η μοναξιά του,
από τη χθεσινή σιωπή ως και τ΄αυριανό αναρώτημα,
του φόβου κρυφοσφύριγμα και τύπωμα απορίας,
βιασύνη η παραδοχή κι η προσμονή ευδαιμοσύνη.

Παράλληλη ζωή, ταυτίσεις, αποδιωγμοί κι εκκλήσεις
χωρίς ιστορική διαδρομή, παραστάσεις και μετρήσεις,
κοινές μονογραφίες προσανατολισμών και ηλικίας
χωρίς αναγραμματισμούς, συγκρίσεις και ισορροπίες.

Και πώς να αναμετρηθώ με βεβαιότητες κι αρνήσεις,
ασύλληπτο του χρόνου το κενό, το πλήρωμα ουτοπία
και πώς ν΄αφουγκραστώ το εφεύρημα της ανάγκης
με ρήτρα ταυτότητας την αρχή και τη συνέχεια δυσπιστία.

Κλειστές συμμαχίες οι αμφισβητήσεις και οι αμφισημίες,
στίγμα προσωπικό το χθες, το αύριο μοιρασμένο,
το τώρα, πλάτεμα ζωής κι αφέντεμα του χρόνου,
να στέκομαι μπροστάρης με σπούδαγμα και κανόνες.

Κρυφή σπονδή η ταρίχευση της μνήμης που ανακαλεί,
που αναπλάθει σύμπαντα επιλογών και τύχης
και τελετή κατάκτησης το κούρσεμα του χρόνου,
τον ίσκιο μου να προσπερνώ το ύστερα να προλάβω.