Ξεχνά ο άνθρωπος «Φύσις κρύπεσθαι φιλεί..»(Ηράκλειτος) / Σαλίβερος Νικόλας

 

 
Ο άνθρωπος παθιάζεται το ψέμα σαν στηρίξει,
γιατ’ η αλήθεια αν θα βγει ,το «άστρο» του θα πλήξει.
Με ψέμα χτίζει μέγαρα να κρύβει την αλήθεια
και απαιτεί ο γείτονας, να ζεί στα παραμύθια.
/
Σε κάστρα οχυρώνεται με ψέμα πουν χτισμένα,
και ρίχνει απ’τους πύργους βέλη φαρμακωμένα
Δία- Θεό  μιμούμενος, μίσους κρατάει κεραυνούς,
και ξεγράφει την αγάπη  απ΄της γης τους ουρανούς.
/
Το πάθος της κατάκτησης θωρεί σαν «αρετή» του
στην φύση, πουν το σπίτι του, τοξεύει την οργή του.
Ξεχνάει όμως φανερά, πως πέφτουνε να «άστρα»
από προδότες οπού ζουν μαζί του μες τα κάστρα.
/
Ξεχνά,.ο Διάς κι’ο  Θεός «κρυφούς» έχουνε νόμους
στη φύση αποθέτουνε σ’ υποταγμένους ώμους.
Ο φθόνος και η βουλιμιά, είναι του νου το λάθος
γι’αυτό είναι ο άνθρωπος, υπεύθυνος στο βάθος.
/
Ξεχνά, πως  είν’ κλώνος θνητός,  φτιαγμένος από χώμα,
και χώμα  μεταγίνεται, σαν  χάσει νου και σώμα.
Ξεχνά, πως πάτησε της γης, σαν μέρος ίδιου γένους,
πώς πρέπει να στηρίζει το, από κινδύνους ξένους .
/
 
Ξεχνά,, της γης η ελικιά, δις χρόνια προσμετράται
κι΄ο άνθρωπος καπνόσκονη στο νιογιλό λογάται.
Λίγους αιώνες κατοικεί  στη  γή του Παραδείσου
και πως θαμώνας  μόνιμος θα γίνει της αβύσσου.
/
 
Απρόβλεπτοι και άγνωστοι της «Φύσης» οι κανόνες 
κι’ό άνθρωπος ανίκανος ν’  «αλλάξει» στους αιώνες.