Αχαριστία / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

                   

 

                    Ήμουν το δέντρο κι ήσουν ο κισσός  

                         κι ήξερες πως ποτέ σου δε θα ζήσεις,  

                         αν κάπου δεν πιαστείς, δεν ακουμπήσεις,  

                         πάνω στη γη θα μείνεις νεοσσός!  

 

                         Ούτε την άδειά μου ευθαρσώς  

                         δε σκέφτηκες ποτέ σου να ζητήσεις  

                         κι από ένα ταπεινό φυτό της φύσης,  

                         έγινες στο κορμί μου περισσός!  

 

                         Κι εγώ σαν ξενιστής ενός κισσού,  

                         σ’ άφησα χαμερπή να σκαρφαλώσεις,  

                         κορμό, κλάρες και φύλλα να μ’ αλώσεις  

 

                         κι εσύ με τις δυνάμεις κολοσσού,  

                        …ευγνώμονας απ’ τη φιλοξενία,  

                        ξέρανες τη ζωή μου με μανία!