Απ’ τις διαρκείς μονότονες ευδίες,
από τον ασυννέφιαστο ουρανό,
από του ήλιου τον ωκεανό,
από των τζιτζικιών τις μονωδίες
κουράστηκα, μ’ έπιασαν αηδίες,
νοστάλγησα το φθινοπωρινό
το πρωτοβρόχι που το κοινωνώ
με της βροχής τις τόσες συγχορδίες!
Είμαι πλασμένος έτσι από τη φύση,
ό,τι μου λείπει θα με συγκινήσει
κι ό,τι αποκτήσω το περιφρονώ!
Έτσι, χωρίς μυαλό να έχω πράο,
πάντα με μια φροντίδα προχωράω:
Πως να γεμίζω κάθε μου κενό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου