Κλίμα Ποιήματος / Μαφρέδας Στέλιος

Κανείς από τους στίχους μου δεν έγινε δημοφιλής
κανένας δεν τους έπιασε στα χείλη
στο μέτρο τους ποιος να περπάτησε
ποιος θέλησε να τους απαγγείλει;

Δεν καλλιεργώ κλίμα ηττοπάθειας.
Σε κλίμα ποιήματος θέλω πάλι να βρεθώ
να συγκρουστώ με κάθε βάρβαρο εσμό
με κάθε είδωλο και μάντη,
να έχω την αίσθηση πως είμαι ακόμη στην αρχή
τώρα που το τέλος μια σπιθαμή απέχει.

Δέντρο μαρκαρισμένο για κοπή και ας ανθίζει ακόμη.

Ήμουν λοιπόν στην Τέχνη ένας παρείσακτος
ένας εφήμερος εραστής, αγνοημένος
απόκληρος της ηδονής─ ψυχή μες στον σωρό.
Κι αν κάτι με λυπεί είναι γιατί
δεν φάνηκε η φωτιά πιο πέρα απ’ την αυλή μου,
στην εκστρατεία μου οι σύντροφοι λιγοστοί
ο μονοσάνδαλος εγώ, στις όχθες του Αχέροντα γυρίζω.

Ω! τι απάτη με έθρεψε, ω! ψέμα που με βρήκε.