Απόψε των ματιών μου η βροχή,
πικρές σταλαγματιές των βλεφαρίδων
κατέβηκε στ’ αυλάκια των ρυτίδων
κι από το στόμα φτάνει στην ψυχή,
λες και ζητάει πάλι απ’ την αρχή,
να ξαναβγούν ποτάμια των ρανίδων,
για να μου πνίξουν όλων των ελπίδων
την τόσο κουρασμένη απαντοχή!
Κι αφού πρώτα τα μάτια μου σφαλώ,
το νευρικό μου γέλιο το τρελό
έβαλα σαν αντίβαρο στο δάκρυ
κι εκείνο λες και τράβηξε στα μάκρη,
χάθηκε, πήρε άλλα μονοπάτια!
Ίσως, αλλού να κλαίνε κάποια μάτια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου