Μαρία Μυλωνάκη : ένα [1] ποίημα

 Του ζήτησα να τον πάω στο σπίτι του αλλά αρνήθηκε.

Αποχαιρετιστήκαμε στη γωνία Ομήρου και Ακαδημίας
Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.
Ξεψύχησε από ανακοπή της καρδιάς του.
Παρούσες στη νεκρώσιμο ακολουθία ήταν μόνο οι δύο του αδερφές.
Η Μυρτώ και η Ιόλη.
Το σπίτι του ήταν ένα δωμάτιο είκοσι τετραγωνικών.
Έμπαινες μέσα ανεβαίνοντας δύο σκαλοπάτια.
Παντού ήταν στοιβαγμένα βιβλία.
Ήθελα να δω ποιος είναι ο άνθρωπος που γράφει αυτά τα ποιήματα
και έτσι βρήκα τη διεύθυνσή του
και γεμάτη θράσος χτύπησα την πόρτα του σπιτιού του.
Φόρεσε μία μαύρη γραβάτα και βγήκαμε έξω.
Περπατήσαμε ώρα πολλή στους δρόμους
χωρίς κανένα προορισμό.
Την περισσότερη ώρα δε μιλήσαμε.
Μου είπε και τώρα που τα μαλλιά μου είναι κάτασπρα
και η πορεία μου φτάνει στο τέλος της
τι να τα κάνω όλα αυτά τα βιβλία.
Θα θυμάμαι όμως πάντα τα φώτα της Καστέλλας.
Εγώ θα φύγω κι όμως αυτά δε θα σβήσουν ποτέ.
Του ζήτησα να τον πάω στο σπίτι, αρνήθηκε, αποχαιρετιστήκαμε
κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.