Χτυπώ με κρότο τα φτερά / Πελεκούδα Γρηγορία

Περικλεισμένη σε περιπέτεια

παράλογη,

αναπηδώντας σε θόλους

μεσημβρινούς,

ω πως αντηχεί ο χρυσωμένος

στρόβιλος,

στη μέση σε νησί ακίνητο

άλλα ανθίζουν και άλλα πετούν

στου ουρανού το μεγαλείο.

Μάτια πετούν τα βέλη τους

η καρδιά ανασαίνει σε χαμόγελο

η νοσταλγία μεγαλώνει

κι αυτή με σπρώχνει στου νερού

το πλάγιασμα που αντιφεγγίζετε

ο ουρανός ο πολυτραγουδισμένος

κι εγώ σαν το φτερό στον άνεμο

που πάω; Γιατί γλιστράω,'

Κι αυτό που ξαναρχίζει

μήπως είναι ο έρωτας

ή η ευσπλαχνία του για να συρθώ

στα καυτά καλοκαίρια του,

αιώνες από έρωτα να λάμπει η ευτυχία

σαν χειροπέδες να βροντούν στα χέρια μου

οι ευτυχίες,

το παν να μην χαθεί

ενωμένο με το τίποτα.

Γρηγορία Πελεκούδα