Κυριάκος Στυλιανού: Δύο [2] ποιήματα

 
Πιο κάτω απ΄ το λόφο
 
Από νωρίς πήγε για ύπνο
να ονειρευτεί  τους αντιπάλους του να φαντάζουν εδώ
και  αιώνες  ηττημένοι
Στο πιο ψηλό σημείο του λόφου του ήταν μαζεμένοι 
όλοι οι αυλικοί του και τον περίμεναν
καθώς είχε έρθει και η δική του σειρά να ανέβει
 στο πιο σπουδαίο αξίωμα της χώρας του
Πηγαίνοντας όμως πρωί-πρωί
 να παραστεί στις τιμές που τού ετοίμαζαν
το βλέμμα του επηρμένο καθώς ήταν στα ουράνια δυστυχώς
δεν σκόνταψε  σ΄ ένα παιδί  που τον κοίταζε
 έντονα  στα μάτια
το βλέμμα του αδόξως δεν σκόνταψε ποτέ στα μεγάλα μάτια
του παιδιού.
 
Απουσία
 
Μια ανάσα έμενε από μένα
Για χρόνια τον έβλεπα
να κάθεται  στωικός κάτω από τη μεγάλη κληματαριά του σπιτιού του
λες και περίμενε κάθε μέρα να συναντήσει κάποιον
Σήμερα   όμως ο ηλικιωμένος άντρας δεν ήταν στη θέση του
Μόνο μια άδεια καρέκλα δήλωνε σιωπηλά  την απουσία του
Τι έγινε;
Ρώτησα κάποιον γείτονα
Πού να πήγε άραγε;
Πέθανε
μου απάντησε εκείνος ψυχρά
σαν να μην με είδε ποτέ
 να στρίβω κάθε μέρα τον δρόμο του
για να φτάσω στον δικό μου
Σαν να μην γνώριζε
πως τα σπίτια μας
ανάσαιναν λίγα βήματα απ΄ το δικό του.