ΣΕ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ... / Βυζαντίου Φιλαρέτη

Σε κοιτάζω

Μόνος

Με την καύτρα του τσιγάρου

να σε υπνωτίζει

Σπασμένα τα κάγκελα του απέναντι ορόφου

όπως και οι σκέψεις σου

Κίνδυνος συντριβής

............................................................................

Η λύπη δεν σε αποχωρίζεται σήμερα

Το ωραιόφυλλο απότιστο μέρες

Όχι!

Τα δάκρυα δεν φτάνουν ως τις ρίζες

Θα ξεραθεί οπωσδήποτε

Ο καφές ανέγγιχτος από χθες

Πριν ζήσεις

έμαθες να κλαις

Τώρα γιατί δεν ξέρεις πώς να το κάνεις;

Η τύχη σου παιδιόθεν

κυκλοφορούσε ινκόγνιτο

Πώς να μην την προσπεράσεις;

Πονάς

Θέλω να σου ψιθυρίσω

΄΄κρατήσου πάνω μου''

Αλλά , να πάρει η ευχή, πάλι υποτροπίασε

η δειλία μου

Πάλι

Κύριε , μην κρυφτείς κι αυτή τη φορά

στο δένδρο με τα χιλιάδες τζιτζίκια

Σε χρειάζεται

Ξέρω ότι θα του μιλήσεις

Αλλά η φωνή σου

αύρα και ψιθυρισμός γλυκύς

Πώς να σε ακούσει;

Στην ήσυχη φλαμουριά να κρυφτείς

Εκεί που κάθε βράδυ

γονατίζει κι απιθώνει τις πληγές του όλες

Εκεί που με τους λυγμούς του

κόβει τα συρματόσχοινα

της σκλαβιάς του

και αναπνέει για λίγο ελεύθερα

Εκεί, εκεί να του μιλήσεις

Σε κοιτάζω

Σε μοιράζομαι με τη φλαμουριά

και το Θεό σου

Σε μοιράζομαι με την λάβα μου

και την προσευχή μου

Θα αντέξεις

Λίγοι έμαθαν να κλαίνε

σχεδόν πριν καν γεννηθούν...