Όταν χρυσίζουν τα μήλα την άνοιξη
κι΄όταν βάφεται μεσονύχτι ο τοίχος,
σαν απολίθωμα ορυκτό λάμπεις
και την όψη του προσώπου σου κρύβεις !!
Όταν τα παιδιά κρατούν
τον αχνιστό καιρό παραμάσχαλα
κι΄αψηφούν τα κρυόνερα του κόσμου,
σαν παιδί πρωτότοκης λύπης γίνεσαι,
που δίσεχτα χρόνια σωριάστηκε
στο κατώφλι σου ο καιρός.
Στο συναπάντημα των δακρύων τους,
υγραίνεται η ψυχή σου, κι ένα βήμα
στο ξέφωτο μονοπάτι σου κάνεις !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου