Οι προσμονές δεν στερεύουν
στη θέα του ανέφικτου•
αιώνια ανυπότακτες,
σπάνε τα δεσμά χρόνων ανελέητων,
ορίζοντας αέναα τη ρότα των ανέμων,
χτίζοντας τις πύλες του αδιανόητου
μ' αστέρια και πέτρινες γροθιές
φωτιές και δάκρυα..
κι εκεί.. στ' ουρανού τα αδιάβατα ύψη,
καταθέτουν όρκο ιερό,
το ανέσπερο φως του ονείρου,
στην άσβεστη φλόγα του απείρου
να γεννιέται κάθε που πεθαίνει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου