Ελένη Τσαρουχά : Οι προσμονές δεν στερεύουν στη θέα του ανέφικτου...

"Ειμαρμένη"

Αφήσαμε τις σκέψεις μας

εσκεμμένα να αποδράσουν

από τη φυλακή της άρνησης,

μα δεν αντάμωσαν ποτέ..

κι απέμεινε ένα όνειρο ημιτελές,

μετέωρο,

τρομαγμένο,

απεγνωσμένο,

ν' ακροβατεί σε τεντωμένα σχοινιά

και σε οροφές κτηρίων εγκαταλελειμμένων,

που σφύζουν από θορυβώδεις απουσίες..

Κι όμως η αλήθεια,

ανυποχώρητη επανέρχεται,

περιστρέφοντας τον τροχό της ειμαρμένης•

εξακοντίζει βέλη πύρινα,

στοιχειώνοντας τις λαβωμένες θύμησες,

του παρελθόντος του απρόσκλητου...

**

"Όρκος"

Οι προσμονές δεν στερεύουν

στη θέα του ανέφικτου•

αιώνια ανυπότακτες,

σπάνε τα δεσμά χρόνων ανελέητων,

ορίζοντας αέναα τη ρότα των ανέμων,

χτίζοντας τις πύλες του αδιανόητου

μ' αστέρια και πέτρινες γροθιές

φωτιές και δάκρυα..

κι εκεί.. στ' ουρανού τα αδιάβατα ύψη,

καταθέτουν όρκο ιερό,

το ανέσπερο φως του ονείρου,

στην άσβεστη φλόγα του απείρου

να γεννιέται κάθε που πεθαίνει..

 

**

"Έλξη"

Έλξη ακαταμάχητη,

υφαίνεις το μυστήριο της αγρύπνιας,

στους ιστούς ανεκπλήρωτων πόθων•

έκσταση μυστηριακή,

ως λάβα, από τα έγκατα της γης

αναγεννιέσαι αέναα..

ζωοδόχα πνοή της νιότης της ανέσπερης,

πυροδοτείς εκρήξεις αλλεπάλληλες

σε παλμούς που ξεδιψούν

με τ' αθάνατο νερό του ατέρμονου...