Γρηγορία Πελεκούδα : Τα όνειρα μας φεύγουν και επιστρέφουν...

 

Μες στην καρδιά του χειμώνα

 

Το άρωμα της γαλήνης

περνώντας σκορπάς

αίσθημα που ο χρόνος

δεν φθείρει

ούτε η απόσταση

ούτε ο ύστερος χαιρετισμός

προς τον κόσμο αυτόν,

της ουτοπίας.

 

Τα όνειρα μας φεύγουν

και επιστρέφουν

όταν θα δίνουν οι αισθήσεις

του πιο γλυκού φιλιού

την αλαφράδα αρώματος

της γαλήνης,

Μιμόζα αγάπη μου.

 

Άραγε αυτός είναι ο έρωτας;

 

Γνωρίζω πια πως

για να σ΄αγαπήσω πρέπει

να ανατμήσω το πνεύμα μου

όπως ο ζωγράφος

και ο γλύπτης ανατέμνουν

το σώμα,

για την τέλεια έκφραση

στο έργο τους,

με τον έρωτα θα ξαναγεννηθώ

για να βρουν τα ηλιοβασιλέματα

το νόημά τους.

 

**

Στροβιλίζω τα λόγια

 

Με τα σημάδια που άφησαν

οι απλωμένες απουσίες

στου ουρανού τις παλάμες

βρεθήκαμε στην ψηλότερη

κορφή της θυσίας.

 

Σκιά που στέκεσαι ακίνητη

μην κοιμηθείς,

στις τραχιές πέτρες

ετούτος ο χρόνος τι κι αν

σιώπησε,

τι κι αν το μέσα σου αιμορραγεί

και η χαρά στη θλίψη κατοικεί.

 

Κι απόψε στον ανασασμό των άστρων

θα ΄ρθουν απρόσκλητες οι λέξεις

να σου θυμίσουν,

πως πάντα θα υπάρχει ένα χέρι

απλωμένο, ένα χέρι στη θέαση

του κόσμου.

 

Που αγκαλιάζει το σύμπαν

κι όλο τον μικρόκοσμο

που στον χρόνο τρέχει να μάθει

τι κρύβεται πίσω από τις επιφάνειες,

χρυσοπράσινο φύλλο σε άβυσσο

στάλαξε φεγγάρια, αστέρια και ηλιους

τα μάτια μας να υψώσουν στο σύμπαν

στίχους σπαθιά.

 

Στίχους εμβατήρια, προσκλητήρια,

στην κορφή είναι η γνώση

σ΄έναν κόσμο που δεν ξέρεις

πως η αγάπη από φως γενιέται

και από ποίηση που το χώμα ρένει

όταν το πατάς να στέκεσαι όρθιος.