ΠΑΛΙΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
Τα τρένα της γης
σταμάτησαν να ταξιδεύουν.
Κουράστηκαν να ψάχνουν
να βρουν τους παλιούς σταθμούς,
με τις αποβάθρες που μύριζαν
καφέ, τσιγάρο κι αρώματα φτηνά.
Γεμάτες ανθρώπους που γελούσαν,
που δάκρυζαν, που έλεγαν:
–Θα σου γράφω κάθε μέρα,
να μου γράφεις και συ.
Κι εγώ θα σβήσω απ' τους χάρτες
τα μονοπάτια που περνούσαμε
σαν ανηφορικά κίτρινα φίδια
για τα παλιά ξωκλήσια,
με τις αραχνιασμένες εικόνες,
γεμάτες.αγριολούλουδα και κερί.
Πώς να βαδίσω τώρα μόνη μου,
τραγουδώντας παλιά ονόματα
που δεν θέλω να ξεχάσω.
Να με θυμάσαι!
**
ΜΙΚΡΑ ΨΑΡΟΠΟΥΛΙΑ
Αυτό το γκρίζο παράπονο,
που έφερε η πρώτη βροχή
του φθινοπώρου, μάζεψα.
Το φύτεψα σε γλάστρα μικρή,
μαζί μ' ένα κόκκινο γεράνι
και στην πόρτα σου το έφερα.
Τα χέρια μου βαραίνει,
άνοιξε να στο χαρίσω
μαζί με κείνο το όνειρο
που έγινε αστέρι πια σβησμένο.
Σε ποιούς μήνες να ψάξω
για ελπίδες τώρα,
που κρύφτηκαν όλες
κάτω από κίτρινα φύλλα
και άδεια κοχύλια.
Θα κάτσω εδώ στο βράχο,
να μετράω μέρες λευκές,
σαν καράβια στο Αιγαίο
μαζί με τους γλάρους
και τα μικρά τα ψαροπούλια.
**
ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΣΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΒΟΥΝΟ
Τα ρολόγια σταμάτησαν
το χρόνο να μετρούν
στο μεγάλο γυάλινο βουνό.
Θόλωσε η λαμπερή μορφή του
κι έπαψαν τ' αστέρια
πάνω του να καθρεφτίζονται.
Ακόμα.και τα παραμύθια το ξέχασαν
και ιππότες πια δεν στέλνουν,
στις ρίζες του μαγικές σπηλιές να βρουν.
Μόνο κρατώντας τα κουρέλια της
στη κορυφή απομένει
η παλιά πριγκίπισσα,
στον πορφυρό της θρόνο
απ' το χρόνο ξεβαμμένο,
κρατώντας της Πούλιας τα εφτά παιδιά
στην τρύπια της την τσέπη.
Ατέλειωτοι νυχτερινοί μονόλογοι,
απέναντι σε πλήθη, φανταστικούς ακροατές,
σκιές απλωμένες σε τοίχους.
Στο πρώτο φως της μέρας
πλήθη και ακροατές σβήνουν
κι οι λέξεις πέφτουν
στου μυαλού το πάτωμα με κρότο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου