ΤΟ ΔΑΚΡΥ / Ρούλα Τριανταφύλλου

Κάθεται και κοιτά την θάλασσα.

Πέρα από τα σύνορα, το χρυσοκόκκινό της ορίζοντα.

Θέλησε ν' αγγίξει, όλα της τα χρώματα.

Έκλεισε τα μάτια.

Έτσι μόνο μπορούσε.

Κάθεται και κοιτά την θάλασσα.

Για στερνή φορά, κοιτάζει τον ουρανό.

Η καρδιά του, φτερουγίζει!

Μικρό πουλί που δοκιμάζει να πετάξει.

Έκλεισε τα μάτια,

Μόνο έτσι μπορούσε.

Κάθεται και κοιτά την θάλασσα.

Μέσα στο σκοτάδι, με τη σιωπή του μιλά.

Έτσι, έτσι μπορούσε.

Έκλεισε τα μάτια.

Τίποτα δεν άκουγε πέρα από τον αντίλαλο της σιωπή του.

Ήταν σιωπή ενός μικρού θανάτου…

Κάθεται και κοιτά την θάλασσα.

Στα αφρισμένα κύματα βουτά ο ήλιος,

σβήνει μέσα στο θαλασσινό νερό.

Στη νυχτωμένη θάλασσα δεν υπάρχει υπόσχεση γυρισμού.

Χάθηκε η λύτρωση!

Τόσα χρόνια κάποιος κάθεται και κοιτά τη θάλασσα.

Δεν τόλμησε ποτέ να σαλπάρει.

Έκλεισε τα βουρκωμένα μάτια.

Μόνο εκείνος γνώριζε τι έκρυβε το δάκρυ

που κύλησε στο χώμα.