Γρηγορία Πελεκούδα: ΑΤΙΤΛΟ

Σου γράφω μέσα από το άπειρο

των ουρανών, όταν ο βράχος

γίνει σκόνη σύννεφο θα ΄ρθει

η βροχή να ξεπλύνει την πικρή γεύση

απ΄το περπάτημα, απ΄τη ζωή

που βήχει και τα πουλιά αρρωσταίνουν

από γρίπη,

τα μαύρα πουλιά την τεμαχίζουν

πετούν αντίο βιο-τιναγμένο νερό

βάζοντας λουκέτο στις γκαραζόπορτες

σκορπίζοντας τη φεγγαράδα

στα περβάζια της λύπης.

Ω θλιμμένη καρδιά ποια αυγή

σε σημάδεψε με το βέλος της,

ξασπρίζεις ξεκόβεις μονοπάτια

από φλοιό ρημαγμένο άδειο κενό

βλέμμα θολό δεν τραγουδάς,

ούτε ακούς το θρόισμα

που σέρνεται στα πόδια σου

είναι το φεγγαρόφωτο που σαν φίδι

λικνίζεται σκουρόχρωμης μαυρίλας

που προσπαθεί να φωτίσει το δρόμο σου

τις σκιές ποιος μέτρησε του κόσμου

τις μορφές;

Ω άμοιρο μέλλον

πέρασε τες μπροστά από το φως

να μετρήσω τα χαμόγελα και τα δόντια

πως κροταλίζουν όταν μασούν με μανία

τα λόγια που σιώπησαν γεμάτα μετάνοια

και σεβασμό σ΄ένα θεό που ξέχασε

πως το ένδυμα της αμαρτίας

είναι χρυσό και μόνο οι ζωντανοί

το παίρνουν μαζί τους

οι νεκροί σιωπούν.

Σ΄ένα ξέφωτο στέκεται Αρχάγγελος

με σπασμένο φτερό στον άνεμο

στο πλευρό του το εγώ η μετάνοια

κι όλοι οι αναμάρτητοι κι όποιος καρπώνεται

σαλπίζει δοξάζεται έχοντας χαμόγελο γεμάτο

κατανόηση χωρίς τη μάσκα μάταιο κομπασμό,