Λιλή Βασιλάκη : ποίημα από τις "ανέφικτες προσεγγίσεις"

Μην χαθείς...ποτέ μη χαθεί αυτή η αγάπη!!

Μην συρθεί στου χρόνου τα αλύτρωτα βάθη,

στου κόσμου τα διάσελα, σε ανοίκεια άκρη,

Μην πνιγεί σαν λυγμός μες σε ασύμβατα λάθη...

Αν θες να είσαι σύννεφο, μη στέργεις μακριά μου,

ρίξε το νάμα σου, βροχή να θρέφω την καρδιά μου...

Αν είσαι πάλι κύμα βουερό, μην σβήσεις σ' ακρογιάλι,

θέλω να βαπτιστείς σε έρωτα, ζωή με όλα της τα κάλλη...

Αν' είσ' αγέρας, μην βιαστείς να στρέψεις τη μορφή σου,

να γίνεις ο χιτώνας μου, να νιώθω την αφή σου...

Θέλω να είσαι ο όρθρος μου, ναός, η εκκλησιά μου,

κάθε αυγή και δειλινό, να είσαι η ανασεμιά μου...

Σ' αγάπησα σε μια στιγμή, σαν είδα τη ματιά σου

κι είναι δική μου πια η γη, σαν μπήκα στην καρδιά σου...

Εγινα, εσύ, εγώ, κι εσύ γιορτή για μένα,

με λόγια άπαρτα του νου, από καρδιάς γραμμένα...

Ω, πόσο σ' αγαπώ, στο μαρτυρώ με τις αισθήσεις,

θαρρώ πως πλάι σου πετώ, σαν να 'χω παραισθήσεις!!

Γιατι 'σαι ο ίδιος όνειρο , το πέταγμα του νου μου...

Μιας ουτοπίας ζωγραφιά του άλο(γ)ου λογισμού μου...

Κι όμως, είσαι η αλήθεια μου, ο πόθος μου στις φλέβες,

είσαι η βροχή που πότισες τις άνυδρές μου στέπες.

Θα είμαι δέντρο και ανθός, καρπούς θα σε φιλεύω

και με τη σμίλη της καρδιάς αγάπη θα σμιλεύω...

Ποτέ μην γίνεις κεραυνός, απάτη, καταιγίδα,

ούτε σιωπή, ούτε ρωγμή, μες την καρδιά ρυτίδα..

Μαζί με σένανε ποθώ, την ίδια να 'χουμε πατρίδα,

να πλέω μες στα μάτια σου, την γαλανή κοιτίδα...