Πέτρος Βελούδας: Όσοι γνωρίζουν να αναγνωρίζουν τις λέξεις δεν ντρέπονται να τις κοιτάξουν κατάματα

 

 

Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ

 

Με όπλο στα χέρια ένα δρεπάνι
περιφέρεται νύχτα και μέρα
από πόλη σε πόλη, από πόρτα
σε πόρτα με το έτσι θέλω
κλέβει ανθρώπινες ζωές…
Φρικιαστική η όψη του
ένα  δαιμονικό πανδημίας
τέρας που φορά ένα κατάμαυρο
πέπλο για να ταιριάζει στο
σκοτεινό του βλέμμα.
Στήνει ανθρώπινες παγίδες
παντού όπου συναθροίζεται
η ανθρώπινη χαρά αυτός
με το δρεπάνι του σπέρνει
τον θάνατο και σμιλεύει
τον πανικό.
Για λίγους μήνες
οι πόλεις ερήμωσαν
γυμνές κραυγές
δίχως αντίλαλους
σε νεκρά μέρη
σε μαραμένα
πάρκα , τοπίο
θλιμμένου φεγγαριού
στις ανθρώπινες πληγές.
Όμως δεν υπάρχει μόνο
ο τρόμος έρχονται λευκοντυμένοι
γιατροί, νοσηλευτές με γεμάτη τη
φαρέτρα της υγείας βέλη κομβικά
που προσδοκούν να αφανίσουν
τον κορωνοιό παντοτινά.
Μονομαχούν σε χώρους νοσηλείας
αποκρούουν του ματωμένου δρεπανιού
το φαρμακερό θανατικού μίσος
υπάρχουν τραυματίες ίσως και κάμποσοι
νεκροί ένας πόλεμος με ύπουλο εχθρό
του πόνου γητευτή.
Οι ήρωες αγωνιστές ιππότες
της υγείας στοχεύουν στου ιού
την καρδία τον ζαλίζουν έστω και
μια φορά, δεν καταθέτουνε τα όπλα
ούτε και εμείς οι θνητοί, στο τέλος
η ανθρώπινη η φύση θα επικρατήσει
και ο ιός στην ανυπαρξία διαλυμένος
θα εξολοθρευθεί!.-

*

Λιμνάζοντα Ύδατα Των Σκέψεων

Λιμνάζοντα ύδατα αφορμές συγκρούσεων

στο επίπεδο μιας αδιαπραγμάτευτης

υπερφίαλης εγωκεντρικότητας.

Προτάσεις για ανταλλαγή εκφράσεων

κάτω από την σκέπη ανώριμων μελανιών.

Εικονικές συχνότητες κυμάτων, μιας μαγεμένης

παλίρροιας στοχασμών που διαπερνά νοητικά

καλώδια, τεχνητής όσφρησης, μελαγχολικών

φορτισμένων ψυχικά συναισθηματισμών

και αντιλήψεων...

Όσοι γνωρίζουν να αναγνωρίζουν

τις λέξεις δεν ντρέπονται να τις κοιτάξουν

κατάματα, αφού ούτε οι ίδιες κολυμπούν

σε ρηχά στοχαστικά ύδατα, ούτε όμως

διαπερνούν εξοργιστικά υπόγεια ρεύματα

και τρυφηλά σκαμπανεβάσματα σε πλοίο

ποίησης που αγκυροβολεί σε στεριές

πνευματικής σιωπής.

Οι σκέψεις τυραννιούνται την νύχτα

η αϋπνία τους γίνεται σπόγγος φεγγαριού

παλεύοντας με αστρικά ξίφη και ασπίδες

τα ουράνια μαξιλάρια των ατίθασων συννεφιών.

Λιμνάζοντα μα εσωτερικά γαλήνια ποιητικά

ύδατα φράσεις και επιφωνήματα αναψυκτικά

ροφήματα στα χείλη των διψασμένων για αιώνια

δροσιά χάρτινων σελίδων έχοντας σκαρώσει λέξεις

και σταυρωμένα επιρρήματα σε ολόκληρες επικεφαλίδες

της σύγχρονης πληκτικής και άγευστης γνώσης και έρχεται

το καρδιακό φιλί της ποίησης λυτρώνει δισταγμούς, έγνοιες

και δροσισμένες οι σελίδες της αναπλάθουν φωτεινά χωρίς

ρουτίνες και γκρίζα σπίτια ,γκρίζα γειτονιά ,ο έσω ψυχικός

ήλιος λούζει με τις ποιητικές αχτίνες του δίνοντας αληθινό

νόημα σε έναν κουρασμένο ταξιδιώτη ,τον πληθωρικό....ντουνιά!