«Πολύτιμη λήθη», Αντώνης Φωστιέρης / Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 2004 (Εκδόσεις Καστανιώτης)

ΣΑΡΚΟΒΟΡΑ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

Απ' την αυλή ακούω το γάβγισμα Του λύκου.

Στα μαλακά του καναπέ

Την τίγρη γουργουρίζοντας.

Κι όπως βραδιάζει γρήγορα

Σαύρες κροκόδειλοι

Ως το ταβάνι αναρριχώνται

Σαμιαμίδια.

Γι' αυτό χτυπάει

Συναγερμό

Στο στήθος

Το ταμ-ταμ'

Να θυμηθώ

Πως κάποτε

Τ' αρχαίο τους αίμα

Μ' ένα νέο βρυχηθμό

Θα μας ξεσκίσει.

Κούτσουρα έχει. Ασ' τη να καίει

Την τηλεόραση ως αργά

Και πριν προλάβουν

Να μας βρουν

Πάμε τρεχάτοι

Να κρυφτούμε

Στη σπηλιά

των σκεπασμάτων.

***

Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΙΔΕΕΣ

Πνεύμα σημαίνει φύσημα.

Όμως μη σπεύδεις. Άλλο το έωλο
Ρουθούνισμα μιας αύρας άλλο η λαίλαπα
Ενός γερού βοριά. Και πώς εσύ
Με πρωτοβάθμια σκέψη να εκπορθήσεις
Ποίημα;
Θυμάσαι: Πρέπει πρώτα να συλλάβει ο νους
Κι έπειτα η καρδιά θερμά να αισθανθεί.
Σαφείς οι οδηγίες. Λακωνικότατες.
Και όταν λέμε πρώτα να συλλάβει ο νους
Δεν εννοούμε σίγουρα τόπους κοινούς. Αθέατα
Νυστέρια ολόγυρα ορθοτομούν τα βάθη
Εγκέφαλοι μιας νέας εποχής εκφράζουνε
Το αόριστο
Με όλως ακριβή
Αοριστία.

Όπως και να 'χει
Ο Μαλλαρμέ το απέκλεισε:
Η ποίηση δεν γίνεται με ιδέες.
(Ωραία ιδέα. Μπορεί να γίνει ποίημα; Δύσκολο).

Άρα
Σου μένει το αίσθημα.

Το αίσθημα σου μένει
Συντριβής
Για τον αιώνιο θρίαμβο
Των αισθημάτων.