Καλλιόπη Δημητροπούλου: Για αλλού πηγαίναμε κι αλλού η στιγμή μάς πάει…

 

 

 

Απτόητα θαλασσινή

και του καλοκαιριού

η ραστώνη.

Για αλλού πηγαίναμε

κι αλλού η στιγμή μάς πάει.

Όλα τα μετέπειτα

τα ανέλαβε

ο ήλιος του Σεπτέμβρη

με το σκιάδι του

με τα μωρά του σύννεφα

και της ρεκλάμας του το μπόι.

 

*

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Του Σταυρού ανήμερα

και σηκώνω τα μάτια.

Αγναντεύω Σταυρούς

κι εκείνα τα νιούτσικα

-παιδιά τα είπανε-

να παλεύουν μ' άνισους όρους

για έναν ήλιο στην εκπαίδευση.

Οι κακοτράχαλοι οι καιροί

σπέρνουν

σύννεφα στα παντελόνια τους

τους γδέρνουν

κατάχαμα τη σάρκα

τριζοβολάει η φαμίλια τους

με δίχως φαΐ στον ταρσανά

δίχως της μπαλαλάικα τους ήχους

στα χαρτιά τους.

Μονάχα

"Δάσκαλε, αγάπα με"

φωνάζουν.

 

**

Με τα μυστικά της

αφημένα στα ακρογιάλια

με τους αξόδευτους αφρούς της

πιάσαμε κουβεντολόι

στο γέρμα του ηλιάτορα.

 **

Λίμνη των ιαματικών βράχων

με την πληγή του Κένταυρου

σε μια πιρόγα του μύθου

με την Καλλιάφεια νύμφη

στον σκοτεινό σου κόρφο... 

απόσπασμα από την συλλογή "ΤΗΣ ΗΛΕΙΟΠΕΤΡΑΣ"