Μαρία Βίτσα –Σουλιώτη: Φθινόπωρο μύρισε η φωνή μας

 

 

 

ΚΗΠΟΣ

 

Σταλαγματιές ματαίωσης

μάραναν τον κήπο μας.

Ακούω τα όνειρα

να βρέχουν το χώμα.

Φθινόπωρο μύρισε

η φωνή μας.

Πού ανατέλλει ο ήλιος

που μας έταξαν;

Στα φύλλα του βασιλικού

ξαπόστασε η ανάμνηση.

Τρόμαξε η χρυσαλλίδα

από το θάμπος των καιρών.

Πού κοιμάται η χαρά

της νιότης μας;

Τα άνθη από το αγιόκλημα

έκπτωτα άστρα

στις σκονισμένες πέτρες.

Αυλάκια νερού

σβήνουν τα χνάρια μας.

Πώς ξεθύμανε το άρωμα

της ζωής μας;

 

*

Σεπτέμβρης.

 

Το παλιό συρτάρι αναστατώνεται.

Μυρωδιά από ζεστό κουλούρι

και λευκή κιμωλία γεμίζει το δωμάτιο.

Στριμωγμένες αναμνήσεις δραπετεύουν αιφνίδια.

Κορίτσια με άσπρες κορδέλες και μπλε ποδιές.

Αγόρια με κοντά παντελονάκια.

Τρέχουν ανέμελα κυνηγώντας όνειρα.

Ξορκίζουν δράκους και μάγισσες δαφνοστεφανωμένα.

Στα χέρια τους τα χρώματα

της ίριδας ακτινοβολούν αθωότητα.

Στα χείλη τους το τραγούδι

της ζωής υψώνεται στα ουράνια.

Μα το κουδούνι ηχεί επιτακτικά.

Το διάλειμμα τελειώνει απροσδόκητα.

Σκορπίζουν σαν φύλλα στον φθινοπωρινό άνεμο.

Χαράζουν μονοπάτια, ακολουθούν ατραπούς.

Ριζώνουν κατά βούληση, κατά τύχη.

Απλώνουν κλαδιά γυρεύοντας ήλιο, ψάχνοντας φως.

Ψηλώνουν. Ανθίζουν. Καρποφορούν.

Διαδρομές ασύμμετρες. Προορισμοί ετερόκλητοι.

Μα η αφετηρία κοινότοπη, γνώριμη.

Η γραμμή εκκίνησης προστατευμένη, καλά κρυμμένη στο παλιό συρτάρι,

που μυρίζει ζεστό κουλούρι και λευκή κιμωλία.

 

**

 

ΑΠΟΔΗΜΙΕΣ

 

Λοίσθιο άρωμα

αποδημητικής ήβης

Φυλλορροούν

οι καλοκαιρινές ανάσες

Εκστατική υπόκλιση

στο φθινοπωρινό νεφέλωμα.