Πλησμονή οστών, εκδόσεις Μελάνι / Γιώργος Χ. Θεοχάρης

 Προπληρωμένη παράσταση

Στέκει σιωπηλή στη μέση του δρόμου.
Διαπερνά το στέρνο της το συρματόσχοινο
που καταλήγει στο ανοξείδωτο άγκιστρο του Χρόνου.

Ο άντρας ισορροπεί στο συρματόσχοινο.
Διατρέχει τη διαδρομή επιδέξια.

Κάθε φορά που περνά απ’ το στέρνο της
εκείνη δένει ένα λευκό κορδελάκι
στην άκρη του κονταριού ισορροπίας.

Ώσπου να ξανακάνει ο ισορροπιστής τη διαδρομή
έχει στεγνώσει στην άκρη της κορδέλας
το αίμα.

Όσες φορές την κοιτάζει βαθιά μέσ’ στα μάτια
ένα λευκό λουλουδάκι ανθίζει στο στήθος της.

[…]

και η νύχτα πέφτει

κι ακόμη μια φορά, διαπιστώνεις

την μεγάλη το φεγγαριού αυταπάτη

κι ο στίχος

δεν φεγγρίζει στα σκοτάδια εντός σου

μεσ’ από τις κοφτές της έμπνευσης ρωγμές

και η μνήμη, εντέλει, ένας θρόμβος

νοσταλγία στις φλέβες υγρή, όλο απειλεί να μας σκοτώσει

[…]

Του Φθινοπώρου τα λυπημένα βράδια

τεκμήρια αναμοχλεύει του εφήμερου

που τότε φάνταζαν αιωνιότητα αλλά δεν ήταν· δεν ήτανε

κι ωστόσο, ακόμη τώρα

τροφοδοτούν το ζωτικό του ψεύδος.