Μεσονυκτικόν : Ποιητική Συλλογή του Αντώνη Περδικούλη εκδοθείσα σε μορφή PDF το έτος 2020. (απόσπασμα)

ΜΑΘΗΜΑ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ

      Στό μάθημα τής Ανατομίας ο κύριος καθηγητής θα πεί:

    “ Αυτή είναι η καρδιά τού άτυχου ποιητή. Αυτά τα δυό του νεφρά, που τα είχε κιόλας δωρίσει απ’ τα εικοσιδύο του. Αυτές οι κλωστές είναι τα νεύρα του. Που ξεκινούν απ’ την υπόφυση και καταλήγουν στις γροθιές του.

   “ Τούτα εδώ είναι τα προσωπεία που λυώσανε κάτω απ’ τίς γροθιές του..Οι νεκροθάφτες τού πνεύματος, οι δειλοί, οι πονηροί,οι ξεπουλημένοι και οι βέβηλοι τών ιερών και οσίων πραγμάτων..

   “ Τέλος αυτή η γκριμάτσα τού νεκρού ποιητή, με τη γλώσσα του σάν πιπεριά κρεμασμένη έξω είναι για να δίνει στους κάθε λογής αγύρτες την πληρωμή τους…”

**

ΕΦΗΜΕΡΑ

Ποιός πόνος ασάλευτος

Σκεπάζει όλες τίς θάλασσες;

Ποιός πόθος τον ανήφορο

Ντύνει μές στα μετάξια;

Κι εμείς φτωχοί σπουργίτες

Τί θα προλάβουμε φεύγοντας;

Θα μείνει στα μάτια μας το φώς

Απ’ τη λεπτή της χάρη;

Θα μείνει στα χείλη μας η άχνη

Απ’ τ’ ακριβό της φιλί;

**

ΡΙΞΕ ΤΟ ΣΤΕΜΜΑ

Αυτή τη νύχτα στάσου

Μπροστά στη φοβερήν άβυσσο

Ρίξε το βλέμμα τής μελαγχολίας

Τα χείλη διψούν για νιό βασιλικό

Τα χέρια γι’ αρυτίδωτη χαρά

Ο έρωτας γι’ατέλειωτα φτερά…

**

ΑΝΤΙΔΩΡΑ

Χάρισέ μου ένα λυχνάρι

Να σού χαρίσω μιάν αστραπή

Ταξίδεψέ με στην αυγή

Σεργιάνι να σε πάω στη γή

Μπές σ’ ένα κρύσταλλο χαράς

Να μπώ σε μαγεμένο ρόδι

Να μάς σύρει ο άνεμος ο ποταμός

Στο χάλασμα τής ασημοβροχής

Ένα κρινένιο χέρι όλο θυμιάματα

Να μάς λικνίσει μές στα σύννεφα

Η θάλασσα που σπαρταράει αρώματα

Να μάς τυλίξει μολυβένια φύλλα…

**

ΤΟ ΧΩΜΑ ΑΧΟΡΤΑΓΟ

Το χώμα αχόρταγο

Θέλει νεκρούς

Αυγές νυχτέρια

Σκιρτά κατάμαυρο

Πιάνει δρεπάνι..

Εμπρός, στο κάλεσμα!

Άγγελοι, Μοίρες

Προσοχή!

Το χώμα ανάκλιντρο

Τών έρμαιων σωμάτων…

**

ΗΛΙΟΣ ΔΡΕΠΑΝΙ

Ήλιος δρεπάνι πορφυρό

Ψυχή φωτιά θαλασσινή

Μνήμη φρέσκια τού μπάτη

Θαύμα σιωπή σαν φυλαχτό

Κοχύλι που ξανοίγεται

Σ’ αλύτρωτη ερημιά…

**

ΣΚΙΡΤΑ Η ΨΥΧΗ

Σκιρτά η ψυχή ανέφελη

Μές στ’ αφροπάτημά της

Σαν άνεμος αχοβολά

Με το καράβι τής αυγής

Λύνει πεντάμαυρες αλύσους

Λαχταριστή χορταίνει ελευθερία...

**

ΕΡΗΜΙΑ

Καθώς η άνοιξη θ’ αχολογάει

Με το φλασκί τού Διόνυσου με τ’ ανθοπούλια

Μαρμαρωμένο τ’ όνειρο θα ξεψυχάει

Στην πλώρη τή μεθυστική τής μέρας

Σπίνους γλυκόλαλους κι ερωτοχτύπια

Θα τα σκεπάζει ένας βουβός αγέρας…

**

ΗΛΙΟΧΑΡΑ

Απ’ τ’ ουρανού μεθώ τη ζάλη

Κύμα η ψυχή μου πλανεμένο

Τώρα κι η θάλασσα με πνίγει

Σε μι’ αστραπή θ’ ανέβω πάλι

Να βρώ το φώς μου το χαμένο

Κι ηλιοχαρά να με τυλίγει…

**

ΚΕΡΑΣΙΑ

Στο παράθυρό μου

Πρώτη καλημέρα

Μού γελά μού στέλνει

Χάδια στον αγέρα

Είμαι ο ανθός της

Η χαρά τής νιότης

Γέρνει ο ήλιος λάβρος

Στο προσκέφαλό της

Με τα φύλλα παίζουν

Τα πουλιά, τ’ αστέρια

Έβγα χελιδόνι,

Φέρε καλοκαίρια

Κερασιά ντυμένη

Με λευκά στολίδια

Χρυσοκεντημένη

Θεία δαχτυλίδια

Στο παράθυρό μου

Πέφτει αργά το βράδυ

Πώς με νανουρίζει

Το λιγνό της χάδι…

                                  

 

Διατίθεται στην ιστοσελίδα: http://www.weasywriter.gr