Αντώνης Περδικούλης:...ο χρόνος στάθηκε να μάς κοιτάζει (από την ποιητική συλλογή Μεσονυκτικόν)

 

 

 

 

 

ΝΥΧΤΑ

 

 

Στην παγερή σου αγκάλη κλείσε

Τού θέρους την ξεθωριασμένη αχτίδα

Κύμα κι αφρός που γίνηκε στο διάβα

 

Σ’ αλλοτινού καιρού τα μονοπάτια

Νύχτα με μυρωμένα χέρια

Σκέπασε τον αλαργινό μου πόθο…

 

 

**

 

 

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

 

 

 

Αύγουστε χρυσοστάφυλε

Ερωταναθρεμμένε

Τού πεύκου γλυκοθρόϊσμα

Και τού νησιού τ’ αγέρι

 

Αύγουστε μελιστάλαχτε

Ταξιδοχαϊδεμένε

Τής πλώρης αγαλλίαμα

Και τής ψυχής χειμάδι…

 

 

**

 

 

ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

 

 

Η θάλασσα η αστραφτερή

Μάς κοίταξε στα μάτια

Μεσημεριού πνοή

 

Στην αγκαλιά μας άφησε

Χάδια φιλιά κομμάτια

Κι εχάθη στη βουή

 

Μές στο βυθό της γίναμε

Λεπτή διάφανη μνήμη

Και δόξα τών πουλιών

 

Απ’ την ψυχή μας άνθισε

Μεστή η χαρά τ’ ονείρου

Κι αφέθη τών ωρών.

 

 

**

 

ΑΧΟΣ ΚΡΥΦΟΣ

 

 

Κι ο στεναγμός που σε ταράζει

Μοιάζει μαρμαρωμένο δάκρυ

Βουβός αγέρας μές στη νύχτα

Στα σπλάχνα πυρετού ανάσα

Τής λησμονιάς σβησμένος λύχνος

Κι ο στεναγμός που σε σπαράζει

Αχός κρυφός, λάβα, μαράζι…

 

**

 

 

 

 

 

 

 

 

      Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΘΗΚΕ

 

 

Τήν ώρα τήν εμάραναν οι μνήμες

Και η καρδιά μας ξενυχτά

Ώς το βουνό ψηλώνει η λυγερή

Ψηλώνουμε κι εμείς λιγνός καπνός

 

Τήν ώρα τήν καλόθρεψαν οι μνήμες

Και η καρδιά μας αλυχτά

Χυμήξαν πάνω μας σά γύπες

Κι ο χρόνος στάθηκε να μάς κοιτάζει…