«Κατεπείγον γράμμα στους ποιητές» του Τάκη Δ. Αντωνίου

Στα souper market μέσα
καταναλωτή
σου κλέβουν τα ριάλια.
Και στην εντατική
σε βάζουν κάθε μέρα
και σα επιλογή
σου πίνουνε το αίμα
του κράτους οι λεπροί.

Στις λαϊκές, ντομάτες,
πουλάνε μετρητοίς.
Κυκλοφορούν με μάσκες
μ΄ ονόματα: κανείς,
χίλιοι ανθρωποφάγοι
δρέπανα και σφυριά
που χαίρονται να καίνε
απίστους σε κελιά.

Κι εγώ ο επαναστάτης,
στην οθόνη μου μπροστά,
το παίζω αποστάτης,
με σώβρακα λερά.
Να βλέπω κάθε βράδυ,
τσόντες και πορνό,
να τρέμω από φοβέρα,
του κράτους τον κορμό.

Τα γκλόπ των αστυνόμων,
στις κεφαλές γροθιά
κι οι σφαίρες να πετάνε
σαν αποδημητικά
πουλάκια που τα πιάνουν
οι αμπελουργοί
και πίνουν στην υγειά τους
κρυφά σε μια γιορτή.

Τα φώτα χαμηλώστε,
περνά ο υπουργός
«μπα δεν φοράει μάσκα;»
ρωτάει ο φτωχός.
Μα έχει ανοσία
σ΄ εργάτες λαϊκούς.
Κομμούνια απαντήστε
στους δημοκρατικούς!

Τα φώτα χαμηλώστε,
το έργο ξεκινά.
Θα πνίξει ο πνιγμένος
τον ντελιβερά,
που βόμβες μας μοιράζει
και νεκρούς μετρά
κι αφήνει αγνοημένους,
στης Πίνδου τα βουνά.

Ζήστε και ψηφίστε,
πατήστε το κουμπί.
Γελά η τηλεπερσόνα
που δεν φορά βρακί.
Γίνηκε πρώτο θέμα
και ΄γώ ο θλιβερός
μαζί με τους αμάχους
το παίζω τραγικός.

Ησύχως κοιμηθείτε
και γω στον καναπέ
μαστουρωμένο ζώο
ρουφώντας ναργιλέ,
με σώου και τραγούδια
με παρουσιαστές
που χαίρονται να λένε
το τώρα σαν το χθες.

Αγαπημένοι φίλοι,
σεμνοί μου ποιητές,
οι στίχοι έχουν όλοι,
μικρούλες εκδορές
και τρέχουν ματωμένοι
στις ανηφοριές
για να γλυτώσουν ίσως
από τους εμπρηστές.