ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ της Αλεξανδρας Θ. Κολιγιώτη

Δεν πρέπει να αναρωτιέται κανείς γιατί η τέχνη είναι γυναίκα.

Με χέρια που διαγράφονται λεπτές γραμμές ακριβοθώρητων συμπτώσεων.

Πρόσωπα γεμάτου ουρανού και δάχτυλα καρυκευμένα και αισθησιακά.

Η τέχνη είναι γυναίκα που φθείρεται στην καθημερινότητα.

Στην πάλη της κουζίνας και των τετριμμένων πραγμάτων.

Βάλλεται για το δίκαιο μοίρασμα των συναισθημάτων.

Ξεσηκώνει τα πλήθη και ξεσπά πάνω σε ασύμμετρους καμβάδες.

Η τέχνη είναι γυναίκα και επεκτείνεται σε κάθε έκφανση της ζωής μας.

Ανάθεμα με!

Χάρισα σχεδόν όλο το είναι μου κι άφησα αδειανό το σεντούκι των αναμνήσεων μου.

Κι εγώ γυναίκα είμαι,τι περιμένεις:

Γυναίκα θα πει..θυσία!

 Είναι η τέχνη γυναίκα;

Μέσα στο μεσουράνημα της κόλασης των εικόνων της κοινωνίας που αφουγκράζεται τη σκλαβιά.

Δίχως τη γυναίκα δεν θα υπήρχε η τέχνη!