Ορφέας Σπαρτιώτης: Ο νους… δεν περιμένει τίποτα πια μήτε τον ίδιο το θάνατο του.

Βουβά αποχαιρέτησες
τις καλημέρες που δεν πήρες
ψάχνοντας τις λεπτομέρειες που σε όρισαν,
με τις ανοχές να συντηρούν τις αυταπάτες
διάβηκες σε χώρα ατέρμονων επιλογών,
θυμιατίζοντας την ύπαρξη σου,
αναζητώντας
το ταξίδι και το όνειρο

**

Κλειστά βλέφαρα,
ανοιχτά παράθυρα,
αερικό γίνομαι
και βγαίνω
σε σκοτάδια,
τρέμω το φως,
αβάσταχτοι οι άσπροι τοίχοι
και
το κλειδί σκουριασμένο στην πόρτα.

**

Όταν

η γέννηση

ταυτίστηκε

με το χαμό της ζήσης μου,

σε ανακάλυψα.

Όταν

η Ελπίδα

αποδήμησε κι η Αγάπη

χάθηκε

πριν καν γεννηθεί,

σε έχασα.

Όταν

τα χέρια

δε γνέφουν πια

μα μόνο στις βρισιές

ακολουθούν,

σε χρειάζομαι

Όταν

η Ζωή

με άφησε στο περιθώριο

των χρόνων μου,

σε αναζήτησα

Όταν

βυθίστηκα μέσα σου

και μου 'πες,

''δε μπορεί

κάπου θα υπάρχει

μια πόλη

μια Αγάπη

μια Αγκαλιά'',

ξαναγεννήθηκα.

**

Tα δρώμενα έλαβαν τέλος,
οι θεατές
σέρνουν τα αλυσοδεμένα βήματα
για τα λουστραρισμένα δώματα,
ο νους τους θολός
σαν γέρος
που δεν περιμένει τίποτα πια
μήτε τον ίδιο το θάνατο του.
Το αύριο τους καρτερεί,
η άνοιξη φαντάζει μακρινή
καθώς η ψευδαίσθηση
συνεχίζεται ...