Πέτρος Τσερκέζης: Η αράχνη της μοναξιάς έχει παγιδέψει τις μέρες

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΥΨΩΝΕ ΤΑ ΤΟΙΧΗ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Το μονοπάτι της απόδρασης ήταν φίδι : ο βράχος της υπομονής

είχε γίνει συντρίμμια; Βούιζε το βουνό, σπάραζε η θάλασσα

Ο δρόμος ήταν φραγμένος, συρματόπλεγμα στη σάρκα

φραγμένο το στόμα, χαραγμένο το σώμα της σελήνης

Μόνο το σύνορο ούρλιαζε σαν εφιάλτης και τα εφτά παράθυρα.

Φιλόστοργο φιλί, τραυλισμός με νυχτιάτικες ντουφεκιές

στα φιλόφρονα μονοπάτια της προσδοκίας

δεν μπορούσε να σπάσει τον άλικο κλοιό της σιωπής

Το πιο γλυκό χαμόγελο κρεμάλα ενός άστρου

στη μεταγενέστερη μετοικεσία του πάθους

ποδοπατημένες μαργαρίτες, δακρυσμένοι οφθαλμοί της άνοιξης

Πού είναι το ευλογημένο μονοπάτι; ρωτούσαν τα μάτια;

Σιωπή. Χόρευαν οι πόθοι μέσα στις αλυσίδες της απόγνωσης

Με άρπαξες από το χέρι τότε που η προδοσία ξεψάχνιζε με μανία

το δέντρο της γενεαλογίας μου και με τραβολογούσατε μια εσύ,

μια η λύκαινα της αντάρας. Τυφλά μάτια, φραγμένο ποτάμι

Πού είναι ο δρόμος; βούιζε το ποτάμι νερόφιδο

Άβυσσος, ξηροφθαλμία του εδάφους που σκάβει τάφους.

Πού είσαι; Φώναζα, που είσαι; Το ξυλοκρέβατο της χαραυγής σέρνονταν ματωμένο.

Σιωπή με κεραυνοβολημένα δέντρα.

Η μέρα δάκρυζε. Η μοναξιά ύψωνε τα τοίχη της φυλακής!

ΜΥΡΙΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΡΟΔΟ

Ο ουρανός άναψε τα κεριά του

Και οι απόντες, οι δικοί μας νεκροί

Μας έρχονται κοντά, τι μυστικό θα μας εμπιστευτούν;

Σαν να τους ντύνει η άνοιξη με φτερά πεταλούδας

Σαν να μας ντύνει η λύπη με φτερά χελιδονιών

Δυσκολεύεται να αναπνεύσει ο Μάης μέσα στο σκούρο

Σκονισμένη οδός χωρίς βήματα

Σκονισμένο φως σκοντάφτει στα μάτια μας

Και η αθωότητα πατημένη χλόη

Η πόλη καλυμμένη από γκρίζα λήθη

Λυκόφως αναστεναγμών.

Αγνοώ το φόβο και βγαίνω

Φόρεσα μάσκα στην άνοιξη και γουρλώνει

Κι ένας ουρανός μασκοφόρος με κυνηγάει καταπόδι.

Μαράθηκε η ματιά μου σαν το τριαντάφυλλο

Που το ‘κλεψα στη γειτονική αυλή

Για να το χαρίσω σε κάποιον

Το χάρισα στον αέρα για τις απώλειες.

Μαράθηκε ο Μάης με βλέμμα άχαρο

Περνάει ο χάρος πλάι μας δρεπανηφόρος

Και τραγουδάει ταπεινώνοντας την αρχοντιά

Και οι αόρατες αρβύλες του βαραίνουν

Στης υφηλίου το στέρνο.

Η αράχνη της μοναξιά έχει παγιδέψει τις μέρες.