24 Ποιήματα που μιλούν για την Αγάπη και τον Έρωτα

ΑΣΕ ΜΕ /Αυλωνίτης Σπύρος

Στην απόληξη της νύχτας
αγκιστρωμένος στ’ όνειρο
σκιαγραφώ τη μορφή.
Προσπερνώ το χρόνο
αναζητώντας τη στιγμή
για ένα μόνο άγγιγμά σου.
Επιζητώ να ξεδιψάσω
στο ποτήρι των χειλιών σου
να μεταλάβω την αμαρτία
μιας ανεξέλεγκτης επιθυμίας.
Πριν η πρώτη αχτίδα
ακουμπήσει απαλά
το τρεμάμενο κορμί
σαν πέπλο αραχνοΰφαντο.
Θέλω να νιώσεις
το θρόισμα των φύλλων
με ένα μου χάδι.
Άσε με να στο προσφέρω…

**

Λίνα Βαταντζή

Τα στοιχειώδη μιας ισορροπημένης νύχτας :
Έναστρο φως
σε αρωματισμενα μονοπάτια -
Ήχος σε χείλη κερασένια
από φιλί ερωτικό -
Μια θερμή πανσέληνος
για καληνύχτα.

**

Πίσω από το Ποσειδώνιο / Θοδωρής Βοριάς

Τις νύχτες, οδηγούνται ιδρωμένοι
οι αιχμάλωτοι του έρωτα
πίσω από το Ποσειδώνιο.

Μισόγυμνοι παραδίνονται
σε στεναγμούς κι αγκαλιάσματα,
στα σκοτεινά αποδυτήρια.

Τις στιγμές εκείνες, ξεκολλάνε
απ’ τις σκιές άλλες σκιές που τρέφονται
με τα περισσέματα των πόθων.

Μεθούν τη μοναξιά τους με ψίθυρους,
με κάποιο πνιχτό φιλί, με μια πνοή βαριά
ή ένα τίναγμα της έξαψης.

**

Στην σιωπή της ψυχής / Στέλλα Βρακά

Οι λέξεις με χρώματα υπεροπτικά
αγγίζουν το φως
αποζητούν το γεγονός του θαύματος
λέγοντας: αγάπησέ με
φίλησέ με
αγκάλιασέ με.

Οι λέξεις μισές στον παράδεισο
μισές στα γογγυτά.
Στερημένες από στηρίγματα νοημάτων
πώς να διατηρηθούν στην υπομονή;

Στο φάντασμα του πρωτόπλαστου
βλέμματος, ξεραίνονται
εγκαταλείπουν τον ανθοφόρο κήπο
αφού οι φύλακες στις σκοπιμότητες
και τους υπολογισμούς
ξημερώνονται
κι όταν κοιμούνται στρώμα έχουν
τα κλειδιά τους.

Λέξεις απιθωμένες τόσο προσεχτικά
στο κύμα που καρφώνεται στον βράχο
και κομματιάζονται τι κρίμα
μα δίκαια στο σφαλερό της γης.

Φύλαγέ με Θεέ μου
εκεί που στενεύει το φως
στην ακαταστασία της αδειασμένης απελπισίας
μην με αφήσεις.

Στην σιωπή της ψυχής, μάθε με να συλλαβίζω
το δικό της αλφάβητο.

*

ΠΑΡΕ / Χριστίνα Γαλιάνδρα

Πάρε τα μάτια μου να βλέπεις.
Τα δυο μου χείλη μου για να φιλάς.
Σου δίνω αν θες και την καρδιά μου,
χτύπο να έχεις να αγαπάς.

Πάρε ακόμα κ τη ζωή μου
ζωή καινούργια αν λαχταράς
φτάνει μονάχα να σε βλέπω
μέρα κ νύχτα να γελάς...

**

Αθανασία Γιασουμή

Στον εαυτό μου πια μετοίκησα,
κοιτάχτε,
με γέρνει ο άνεμος κατά πού γέρνει
κι ανασαίνω
κορμί κορμός
αρμός π’ αντέχει.

Κλώνους πετάξανε τα χέρια μου
ρίζες τα πόδια και το βιος μου.

Ό,τι για χρόνια έλεγα
κουβάρια και μαλλιά
φύλλωμα γίνηκε και δρόσος.

Στον εαυτό μου πώς μετοίκησα,
το ξέρω∙
ήρθε σαν άλλοτε
στο μέσα μου
πουλί κυνηγημένο
η αγάπη.

Μα κλαίν’ οι άνθρωποι
φοβάμαι πως θα βρέξει
και πως σε τούτο τον κατακλυσμό
μιαν άλλη κιβωτό θα χρειαστούνε.

Γι’ αυτό φροντίζω να’χει λόγο η σιωπή
έτσι που κόβομαι κομμάτι το κομμάτι.

Άλλοι ξηλώνουν την ζωή
που έμαθαν
κι άλλοι ξυλεύονται
να ζήσουν.

**

Στην άκρη απ΄ τα χείλη σου / Δημήτριος Γκόγκας

Σαν τα κίτρινα φύλλα του Οκτώβρη

είναι τα κορμιά μας

Εκείνα πάνω στης μουχλιασμένης γης το στρώσιμο

και μεις χάμω από τα ξηλωμένα δεμάτια

που λέγαμε στρώματα.

Φωνάζαμε σαν τα βλέπαμε να πέφτουν, ένα- ένα πάνω

στα ναρκοθετημένα μονοπάτια.

Γέμιζε ο τόπος αγκάθια

κι έσκιζαν οι σάρκες οι μίσχοι,

έσφιγγε τα δόντια του ο έρωτας.

Έτσι περνούσαν οι μέρες, οι ώρες.

Όλος ο χρόνος χάνονταν κοιτώντας τα φύλλα

που παράσερνε ο άνεμος κι η θλίψη,

ο Οκτώβρης.

Θυμάμαι ακόμα τη μέρα

που βγήκες να σκουπίσεις τα φύλλα

σου είπα «μη, πονάει το κορμί μου»

Μα συ δεν άκουσες, δεν θέλησες ν΄ ακούσεις

Έπιασες τα φύλλα, μάτωσε το βήμα σου

Σκούπισες το δρόμο, μοίρασες το βήμα μας

Πάτησες τ΄ αγκάθι, σου μύρισε ο θάνατος.

Στην άκρη απ΄ τα χείλη σου, μ΄ έπιασε το παράπονο.

**

''Συνομωσίες Θεών οι έρωτες '' / Σοφία Θεοδοσιάδη

Συνωμοσίες Θεών οι έρωτες
οι παρεκκλίνοντες των γήινων
έρωτες φεγγοβόλοι..
εσύ βοριάς..και ο νοτιάς εγώ
εσυναπαντηθήκαμε..πάει καιρός
στου φεγγαριού το γιόμισμα
που φέρνει μαϊστράλια..
πλοίο τρικάταρτο οι ψυχές
αέρινα ερωτεύτηκαν..αέρινα πλανιώνται..
σ' άγνωρες
αυτοσχέδιες θαλασσοδιαδρομές
έναστρης φωτεινότητας
στην ίδια βάρκα τη μικρή..
αδίσταχτα..με δυο κουπιά σπασμένα..
νιάτων θαρρείς μιας τόλμη μας..
στην απεραντοσύνη οριζόντων πειρατές..
κατακτητές της ίδιας της μικρής..
πεπερασμένης του παράλογου ζωής..
''μαγειρευτές'' και γευσιγνώστες'' παθιασμένοι..
ξόρκι στην τρισκατάρατη φθορά..
τα μύρα τα ελιξήρια
των τρανών των ηδονών μας..
λουσμένοι στη φεγγοβολή
εγίναν ψίθυροι συμπαντικοί
τραγούδι γίνανε συναιωρούμενο
οι όρκοι οι αιώνιοι
πλανούμενον οπίσω από αμμόλοφους
π' ανθίζουνε λευκόκρινα
οι ψυχές ερωτευμένων..
στα στενοσόκακα της θύμησης ταξιδευτής
μετρώ τις έναστρες διαδρομές
στη δύση του ηλίου και της ψυχής μου...

**

Χωρίς Εσένα... / Γαβρίλης Ιστικόπουλος

Εγώ, που ανοίχτηκα με την ΄Ώρα μου
σ' όλους τους Ουρανούς,
που σήκωσα στα χωρίς σιτάρι χωράφια
τις γαλβανισμένες βροχές,
που πλήρωσα διπλά τα μεταφορικά
στους ανιστόρητους κουβαλητές μου,
για μία μόνο στιγμή
της μεγάλης μου δικαιολογίας.

Εγώ, που πλησίασα, που μπήκα στη κάψα
των αστρικών Σου λογισμών,
που ήπια Επανάσταση και μέθυσα,
που κάλεσα το αίμα μου
με δύο στάρια να φτιάξουμε ψωμί για όλους,
είμαι ένα τίποτα χωρίς Εσένα,
πολυπόθητο και μυριοτραγουδισμένο
''Αιώνιο Ωραίο'' μου!

**

ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ / Καραγιάννης Γεώργιος

Όταν δεν έχουμε βρει την υπόστασή μας
και δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε
παραπατάμε και πέφτουμε.

Κι ας μην το παραδεχόμαστε
πως μπαίνει ο εγωισμός
και δεν μας αφήνει να πιστεύουμε
πως είμαστε ανώριμοι κι ανίκανοι
να σταθούμε δίπλα ο ένας στον άλλο.

Μόνο αν σφυρηλατήσουμε έναν κόσμο δικό μας
μετά από επίπονο και σκληρό προσωπικό αγώνα
θα μπορούμε να συνυπάρξουμε με κάποιον άλλο
αλλά θα νιώθουμε άνετα κι εμείς
απ’ την πλήρωση την εσωτερική.

Αλλιώς, αν δεν είμαστε έτοιμοι με τον εαυτό μας
ας μην προχωρήσουμε στη σχέση.
Γιατί ό,τι θα ζούμε
δεν θα είναι έρωτας
αλλά μια άσχημη κατάσταση υποταγής
που δεν θα οδηγεί πουθενά
παρά σε μια ρουτίνα βαρετή
και σε μαρασμό.

Ό,τι μετά άσχημο και να συμβεί
αν ταραχτούν τα νερά
θεωρείται φυσιολογικό
ακόμα κι ο χωρισμός.

**

Δημήτρης Κολιδάκης

**

ΔΙΨΑΣΑ.... / ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΡΙΕΖΗΣ

Έλα, κράτησε με,
μ` άρωμα μεθούν τα γιασεμιά...
Πιες με, κι άλωσέ με,
μ` έρωτα μεθάει κι η καρδιά...

Πόσο δίψασα μαζί σου να ονειρεύομαι,
έναν κόσμο που μυρίζει γιασεμί...
Μες στα μάτια σου να ζω και να πορεύομαι,
`κει που άγγελοι, γιορτάζουν κι ουρανοί...

Δίψασα,
νερό να πιούν τα χείλη...
Δίψασα,
να ιδώ του ήλιου δείλι...
Δίψασα,
του ονείρου την αστροφεγγιά...
Δίψασα,
μ` εσένα πλάι στο κύμα..
Δίψασα,
να πνίξω όλο το κρίμα που έζησα,
εκεί, μες στη δική σου αγκαλιά...

Έλα, αγκάλιασέ με,
πάγωσα στης γης την ερημιά...
Δες με, ζέστανέ με
ήλιος η δική σου η ματιά...

**

Μια μέρα ακόμα / Γιάννης Μπερούκας

Σ' ένα σφίξιμο της παλάμης
λίγα ψίχουλα
από τα λάφυρα της νύχτας
η ανατολή σου που ακόμη
διασχίζει το σώμα μου.
Σ' ένα υποδόριο τρέμουλο
απομεσήμερου ψιχάλα
το καλοκαίρι που μεγαλώνει
μαζί με σένα,
σε διπλές ασπρόμαυρες νύχτες
ο δρόμος που στενεύει
στη μοναξιά της ίδιας διαδρομής.
Μια περιστροφή σ' έναν υπαινιγμό ζωής
σ' ένα φόβο κρυμμένο
κάθε φορά που κάτι πεθαίνει
κάθε φορά που τις πληγές σου αγγίζω
για να μετρήσω τον πόνο μου.
Σ' ένα χαμηλωμένο φεγγάρι
μέσα χάνομαι
στην απουσία σου
που ερημώνει τις μέρες
στο ξημέρωμα
που γεννά τις στιγμές σου.

**

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ / Λεωνίδας Οικονομίδης

Πόζαραν χαρούμενοι
μπρος στον φακό
για μια αναμνηστική
φωτογραφία
η ζωή έμοιαζ’ ωραία
στα χείλια άνθισαν
τα χαμόγελα

Πάγωσαν τη στιγμή
της ευτυχίας…

Ούτε καν φαντάστηκαν
ότι η φωτογραφία
θα ‘ταν το μόνο ίσως
σημάδι στον χρόνο
που θ’ απέμενε
για να μαρτυρά
ότι πέρασαν απ’ τη ζωή

Κι ότι πάτησαν τη γη
των ζωντανών…

**

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ / Πέντσας Γιώργος

Μοιάζεις με διψασμένη γη
Που θέλει πρωτοβρόχια
Σαν το πουλί το άμαθο
Που πιάστηκε στα βρόχια

Θέλεις να πιείς τον έρωτα
Με τα φιλιά ν' ανθίσεις
Σαν το ελεύθερο πουλί
Παντού να φτερουγίσεις

Κοιτάζεις στον ορίζοντα
Τα πλοία που περνάνε
Πως ξεψυχάν τα κύματα
Που έρχονται και σπάνε

Φέρνει η αύρα πάνω σου
Της θάλασσας αλμύρα
Και νοσταλγείς τον έρωτα
Που θα σου φέρει η μοίρα

Να 'μουνα αύρα ήθελα
Να 'ρθω να σε δροσίσω
Ή κύμα και τα πόδια σου
Κρυφά να τα φιλήσω

Να 'μουν εγώ στο σώμα σου
Τα πρώτα πρωτοβρόχια
Ή τα φτερά σου να άπλωνα
Να έσκιζα τα βρόχια

Μα είμαι άνθρωπος απλός
Με σένα ερωτευμένος
Μίας ματιάς σου έλεος
Μιας λέξης κρεμασμένος

Να 'χα τα βέλη του έρωτα
Στης πλάτης την φαρέτρα
Και την καρδιά σου να 'βρισκαν
Όσα κι' αν είν' τα μέτρα

Μην σε κοιτώ απόμακρα
Να βλέπω μαραζώνεις
Μ' ένα βουβό παράπονο
Όνειρα να πληγώνεις

Πάνω στο κύμα του γιαλού
Να σου τα ζωγραφίσω
Και τα πανιά ελεύθερα
Στον άνεμο ν' αφήσω

Να ταξιδέψουμε μαζί
Στου ονείρου τα πελάγη
Για τα μεγάλα όνειρα
Δεν κάνουν τα τενάγη

Θα 'ναι μικρός ο κόσμος πια
Τ' όνειρο να χωρέσει
Στων αστεριών τ' απάνεμο
Στον ουρανό θα δέσει.

**

Μαγιάτικη ανθοφορία / Γιάννης Ποταμιάνος

================
Ερυθρά αιμοσφαίρια του κάμπου
----------------- οι ανθισμένες παπαρούνες
λικνίζονται στον άνεμο του Μάη
---------------------------------- λυγερόκορμες
Ματαίως προσπαθεί η λασποβροχή
--------------------- να θαμπώσει την άνοιξη
Αφού έμπειρος εραστής ο Μάης
-------------- ξέρει να στιλβώνει τον έρωτα
Χαρίζοντας λίγες ακόμα μέρες
-------------------------- γόνιμης ανθοφορίας

Οι μαρμαρυγές της πεταλούδας
που ξαφνιάζουν
---------------- την γαλήνη των λουλουδιών
Οι ψίθυροι των μελισσών στ’ αυτιά
-------------------------- των κρινολούλουδων
Ο οίστρος των ελαιώνων,
-------------- και η ευοσμία των περιβολιών
Όλα είναι ακκίσματα της μυριομήχανης
--------------------- ζωής που τάζει αθανασία

Κι’ όταν ο Μάης
-------------------- συνωμοτεί με το φεγγάρι
είναι για ν’ αυξήσουν
---------------------- την εντροπία του έρωτα
έτσι που η αναδιάταξη του χάους
---------------- να τάζει γένεση κι αθανασία

Είναι , λοιπόν, ο Μάης
---------------- η οπισθοφυλακή της άνοιξης
μι ακόμα ευκαιρία
------------------------ στις ανθισμένες μήτρες
Κι εγώ ένας ερεθισμένος στήμονας
----------------------------------------- που ελπίζει
στην όψιμη ευκαιρία
------------------ της Μαγιάτικης ανθοφορίας

**

Ο Άγγελος / Αντώνης Σαμολαδάς

Θυμάσαι αγαπημένη
που σου είπα
πως δεν έχω δει
ποτέ μου άγγελο...
Σου είπα ψέματα...
Τον είδα στο πρόσωπο σου...

Αντώνης Σαμολαδάς

**

Oρφέας Σπαρτιώτης

Όταν

η γέννηση

ταυτίστηκε

με το χαμό της ζήσης μου,

σε ανακάλυψα.

Όταν

η Ελπίδα

αποδήμησε κι η Αγάπη

χάθηκε

πριν καν γεννηθεί,

σε έχασα.

Όταν

τα χέρια

δε γνέφουν πια

μα μόνο στις βρισιές

ακολουθούν,

σε χρειάζομαι

Όταν

η Ζωή

με άφησε στο περιθώριο

των χρόνων μου,

σε αναζήτησα

Όταν

βυθίστηκα μέσα σου

και μου 'πες,

''δε μπορεί

κάπου θα υπάρχει

μια πόλη

μια Αγάπη

μια Αγκαλιά'',

ξαναγεννήθηκα.

**

Παυλίνα Στυλιανού

Σου στέλνω καληνύχτα
σαν χάδι μες την νύχτα
για να σου πω ψιθυριστά
όνειρα σε σένα γλυκά
Είναι η καληνύχτα της σιωπής
της ηρεμίας που υφαίνει την ψυχή
είναι ένα νήμα που περνά
πάνω απ’ τα΄ στέρια φωτεινά
Αόρατο τα νήμα
Αόρατη και η φωνή
μα άμα εσύ καλά αφουγκραστείς
που ξέρεις μπορεί και να ακούσεις …
η φωνή κελαηδεί.

**

ΣΑΝ ΔΥΟ ΣΤΑΓΟΝΕΣ /Ρούλα Τριανταφύλλου

Σταγόνες βροχής οι δυο μας.
Δίδυμες στάλες.
Ονειροπόλοι,ευδιάθετοι,αδιάφοροι.
Αδύναμοι και δυνατοί.
Είμαστε δυο σταγόνες βροχής.
Τέλειες κατακρημνιζόμαστε .
Αφήνοντας την ομορφιά του ουρανού.
Την τελειότητα της ευτυχίας.

**

ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ / Σοφία Τανακιδου

Ποτέ δεν είπε μια λέξη αγάπης.
Ούτε γλυκόλογα, ούτε τραγούδια.
Δεν της αγόρασε ποτέ λουλούδια...

Και κείνη, άνοιγε κάθε απόβραδο
την αγκαλιά της.
Όταν ξημέρωνε τον καλημέριζε
με τα φιλιά της...

Όλες οι φίλες της την κοροϊδεύαν
-ένας αγροίκος είναι ο άντρας σου
δεν σε φροντίζει.
Που είναι τα δώρα;
Που είναι τα λόγια;
Η σημασία που σου αξίζει;

Και εκείνη πάντα χαμογελούσε
μα δεν μιλούσε
-Άσε τον κόσμο...
έλεγε μέσα της, να απορεί,
τόση αγάπη πρέπει να μείνει μυστική.

Όταν το βράδυ πέφτει κατάκοπη να κοιμηθεί,
άτσαλο ύπνο έχει πάντα από παιδί...
Εκείνος, άγρυπνος, παραφυλά...
να την σκεπάσει μες τη νυχτιά,

**

Τάκης Τσαντήλας

Λάμψη που δεν τυφλώνει
το ασύνορο βλέμμα σου
υψώνεται ψηλά σαν τον τροπαιοφόρο έρωτα
περιηγείται σε κάμπους, πελάγη, φεγγάρια, βουνά
και μέσα στην απλωσιά του απείρου
χάνεται.

**

Απόστολος Α. Φεκάτης

Ένιωσα την αλμύρα στο λαιμό μου
να καίει την σιωπή
την αναποδογυρισμένη νύχτα
να φροντίζει
τον παραφορτωμένο ορίζοντα

αυτά που δεν έζησα
αυτά που δεν θα ζήσω
μαζί σου

στο σπόνδυλο του φεγγαριού
καρφώνω τις επιθυμίες μου

να μην πονάω, πιά...

**

ΕΡΩΤΑΣ / 'Αθως Χατζηματθαίου

Δεν ζει ο έρωτας μονάχος
ένα κορμί και μια καρδιά δεν φτάνουν
σε δύο κορμιά μοναχα δύναται ν' ανθίσει ,
σε δυο καρδιές που θα κτυπούν γλυκα
στον ίδιο τον παλμό μπορεί να τραγουδάει
θελει ψυχη να ζωντανεύει
καθως η σάρκα το προστάζει
θέλει φωτιά να καίνε τα χείλη
τα δάκτυλα σαν πυρωμένη λάβα να τσουρουφλίζουν
καθως θ΄αγγίζουνε τη σάρκα
να ζωγραφίζουν πάνω στα κορμία
που ζουν για κείνον
με πάθους χρωματα το όνομά του
ν' αφήνουν μόνιμα σημάδια ηδονικα
βαθεία στο δέρμα χαραγμένα
Δεν ζει ο έρωτας μονάχος
με τα φτερα της μοναξιας
ν΄ανεβει στ΄αστρα
εκεί που έμαθε να ζει
πως να μπορέσει;