σάν θά λείπω / Φώτης Μότσης

 σάν θά λείπω

Κι ἄν δέν μέ βλέπεις ὅταν

Ὅταν θά ‘χεις ἀδράξει τό λιθάρι /   

καί τό χουγιατό

ἡφαίστειο στό λαιμό σου

Νά ξέρεις

Πάνω στήν πέτρα πού κρατᾶς

σφιχτοδεμένος εἶμαι

Καί τό ἀτρόχιστο λαρύγγι εἶμαι

ἀπ’ ὅπου καί τό οὐρλιαχτό σου

Καί ἡ πρώτη φλόγα ἀριστερά

μέσα στήν πυρκαγιά τοῦ νοῦ σου

Ἡ λέξη θά εἶμαι ἡ πού κουρνιάζει στή γροθιά σου

Καί εἶναι ἕτοιμη νά τανυστεῖ μέχρις ἐκρήξεως

Νά καταλάβει ὅλες τίς σελίδες ἱστορίας

πού γραφτῆκαν

ἀπό χασομέρηδες ἀγράμματους καί ἀνέραστους

Νά ἀνακαταλάβει ὅλο τό αἷμα πού ἔτρεξε 

εἰς μάτην

νά τό δρομολογήσει ὁλόισα στόν πυρήνα τῆς

Ἀνησυχίας

γιά τό ὑστερνό ὁλοκαύτωμα

γιά τήν ἀποτέφρωση τῶν πειραγμένων λεξικῶν 

καί γιά τήν καύση τῆς ἀπόγνωσης

Γιά τή δημιουργία τοῦ ἀντάρτη νοῦ

πού θά δαγκώνει μέ φαρμάκι τήν ἀνεμελιά

πού θά σφαλίζει πόρτες καί παράθυρα

στήν κατεβασιά τοῦ ἀπέλπιδου

θά κουβαλάει καλοκάτσω τήν ἐλπίδα

καί θά κρατάει ἕτοιμη

φαρέτρα ολόγιομη

φαρμακερή