Μακραίνεις!
Κι απο τα ματια χανεσαι.
Ακροπατείς στο ονειρο,
στην λησμονια απαγκιάζεις.
Αχ κι ειναι μακρια η Ανοιξη,
Ελπιδες να γεννησει.
Μακραινεις!
Κι αφηνεις πισω σου,ενα μπλέ
σαν μαχαιριά να μοιαζει.
Να ξεχαστω,να ονειρευτω,
το ασπρο του λαιμου σου.
Και στον λυγμο του πόθου σου,
ξανα να βυθιστω.
Στις παρυφες της μνημης μου,
την λυτρωση αναζητω.
Μακραινεις!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου