η σιωπή / Ψαράκης Κώστας

θυμάσαι την απρόσιτη σιωπή,
που Τον περιέβαλε ως ιμάτιον,
μέσα στη μεγάλη βουή τού πλήθους
που λυσσομανούσε γύρω του, σαν θάλασσα ;

Τί είτανε αυτή η μανία , τί τους ειχε πιάσει;
αυτή η μαύρη ηδονή,
να βάλουν επιτέλους τα χέρια τους στο Απροσπέλαστο ....
η ελευθερία του θηρίου
και η μεγάλη ηδονη του τιποτένιου
να ειναι κάτι, καταστρέφοντας
το Απρόσιτο..

ψάχναμε τα μάτια του
να του πούμε ότι .. τί να του πούμε ;
ότι μας περιμένει ενα μικρό παιδί στο σπίτι
κι η μάνα του , αλλιώς ...
τι αλλιώς;
ψάχναμε τα μάτια του ,
δειλοί και κακομοίρηδες..

ότι Κύριε, συχώρεσέ μας,
δεν έχομε ψυχή να σταθούμε δίπλα σου..
Κύριε σ εγκαταλείπομε ανυπεράσπιστο στο πλήθος,
που δε γνωρίζει τι ποιεί..
εμεις όμως Κύριε που γνωρίζομε,
όχι μόνο σ εγκαταλείπομε,
αλλά πάνω στο Σταυρό σου φορτώνομε
και την ενοχή της προδοσίας μας!..