Μία χαμένη λέξη... / Ζαράρης Λάσκαρης

Ψάχνοντας μία χαμένη λέξη
στο λεξικό της θάλασσας,
άρχισα να βουλιάζω
με τον ρόγχο του ονείρου,
νικημένος απ' το ανέγγιχτο γαλάζιο.
Κολυμβητής του ανώφελου "ποτέ"
κοίταζα τον ουρανό,
συννεφιασμένο κύμα με παρέσερνε
στο σπίτι του Θεού.
Εκεί η μοναξιά σάλπιζε τη νιότη,
τι έρωτας με άγγιξε και σώπασε η φωνή σου;
Αναζητώ ακόμη μια παραδοχή
κι ας έχτισα νεκρούς και ζωντανούς
στους φάρους της ψυχής.
Τα βράχια μεγαλώνουν
σαν φύτρα πηγαιμού,
ταξίδι λυτρωτικού καημού,
σ' έναν ρυθμό της ποίησης
όλα τα παράδοξα ηχούν,
ακόμη κι οι Ιθάκες χαμογελούν
στη μνήμη στήνοντας χορό.
Πώς ξέφυγε ένα λουλούδι
απ' των αισθήσεων το βλέμμα;
Πήγε κι εδραίωσε αγάπη
με ματωμένη άνοιξη στα χείλη...

Λάσκαρης Π. Ζαράρης