Άνευ Λόγου και Αιτίας, Άνευ Σημασίας: Ποιητική Συλλογή του Γιώργου Ρόγγα

Ευτυχώς επτωχεύσαμεν

Τις πούλησα τις αυταπάτες μου,
τις έδωσε σε αυτούς που μου ζητούσαν όνειρα.
Τα όνειρα μου δεν τα πουλώ,
δεν τ’ ανταλλάσω
μα τα μοιράζομαι...
Θέλεις όνειρα; Φτιάξε δικά σου!
Και τις ιδέες μου,
τις έπαιξα και στο χρηματιστήριο,
μου' παν πως έχει πέσει τώρα η αξία τους,
πως είμαι φτωχός που τις κρατώ.
Τέλος, προσπάθησα να στις χωρέσω στο κεφάλι,
μα ήταν πολύ μεγάλες για το δικό σου.

**

Κάπου

Κάπου, ένα άτομο περιμένει ένα άλλο,
κάποιος περιμένει κάτι να συμβεί,
κάποιοι εύχονται αυτό το βράδυ να μην τελειώσει
και άλλοι παρακαλάνε τον ήλιο για να βγει,
η αλήθεια όμως είναι πως για κάποιους αύριο δεν θα ξημερώσει,
κάπου...

**

Υποκατάστατα

Έβαλα τα χέρια μου γύρω απ' το τζάκι
αφού δεν είχα αγκαλιά,
έφαγα και λίγη σοκολάτα
αφού δεν είχα φιλί.
Έτσι είναι τώρα η ζωή μου,
γεμάτη υποκατάστατα.

**

Θλίψη αμέτρητη

Βάζω πάντα σαχλούς τίτλους στα ποιήματά μου
γιατί σε όλα ταιριάζει μόνο η θλίψη.
Μα τι να γράψω θλίψη ένα, θλίψη δύο;
Ξέρετε πως δεν μετριέται η θλίψη.

**
Ανεξήγητο

Περπάτησα ξυπόλητος μήνες ολόκληρους
μέσα σε έρημο, σε λάσπη σύρθηκα
έσκαψα με τα γυμνά μου χέρια
πηγάδι οχτώ μέτρα βαθύ
και βρήκα σταγόνα με το γράμμα "α"
όχι όμως κεφαλαίο, μικρό, πεζό, τρεμάμενο.
Τώρα εσύ ξυπνάς και ανοίγεις το παράθυρο
και με το πρώτο βοριαδάκι μπαίνει μέσα η ΑΓΑΠΗ.
Ύστερα λες πως δεν υπάρχει αδικία πάνω στον κόσμο
και πως εγώ αδίκως έχω το παράπονο στα χείλη.

**

Ξανά

Κάθισα και έφτιαξα όλο τον κόσμο
και όταν περιχαρής στον έδειξα
μου πες πως έβαλα λίγο γαλάζιο
μα αν καλά θυμάμαι ήταν το μόνο χρώμα που έβαλα...

**

Μικρά ποιήματα-μεγάλες αγάπες

Χειμώνα, χειμώνα, τότε ν' ανθίσεις
την άνοιξη όλα εύκολα είναι...


**

Από-δραση

Έφτιαξα κλουβί τεράστιο, με σιδερένιες μπάρες
μέσα έβαλα ένα θεριό, τον Πειρασμό
του αλυσόδεσα γερά τα πόδια και τα χέρια.
Μα τα λεφτά μου τέλειωσαν και είχα κ' άλλο θεριό ν' αλυσοδέσω.
Ήταν η Απαγόρευση, η απαγόρευση να σου μιλάω, να κάνω όνειρα για μας
να είμαι δίπλα σου, να σε προσέχω...την έσυρα, την πέταξα στο ίδιο το κλουβί.
Μα τα θεριά δεν ξέρουν απ' αγάπη και έφαγε το ένα τ' άλλο.
Τώρα είμαι πάλι πίσω στο μηδέν, έρχομαι λοιπόν...

**

Βουβός

Πολλή ησυχία σήμερα,
σαν να' ρθε η ηρεμία από μακριά
σαν κάποιος να’ φυγε απόψε...

**

Από συνήθεια

Στέλνεις τα σ' αγαπώ με περιστέρι και έρχονται αργά
Λες το σ' αγαπώ σαν να' ναι καλημέρα
και ας ξέρουμε οι δυο μας πως δεν ξημέρωσε.
Τα πόδια μου μουδιάζουν, το βάρος είναι πολύ
πως να το αντέξουν τέτοιο φορτίο,
τώρα είναι σειρά μου να πω το σ' αγαπώ,
αν θέλω να μη λυγίσω.

**

Έρωτας δίχως εγγύηση

Θυμάμαι τότε που ήρθες με τον μανδύα του έρωτα
και βγήκε το ουράνιο τόξο να μου μιλήσει για αιωνιότητα
και εγώ απαγκιστρώθηκα γιατί είχα ξεχειλίσει και είχα να δώσω
και φύγαμε μαζί δίχως να ξέρω ποιος θα γινόταν το σαράκι και ποιος ο καπετάνιος.
Εγώ έγινα το σαράκι και εσύ το καπετάν σαράκι μου.
Μα δεν ανακαλύψαμε κανένα θησαυρό,
μονάχα σε φουρτούνες και σε δίνες με γυρνούσες,
και με παρέσυρες τάχα για αθανασία πάνω σε βράχια,
στο πρώτο ξερονήσι μ' άφησες στεγνό,
που τύχη για νερό της λησμονιάς σαν με κοιτούσες.
Ναι, το ουράνιο τόξο που ήρθε και καλά να μου μιλήσει για αιωνιότητα,
με την παντιέρα του έρωτα ζωσμένο και ως εκπρόσωπος της ευτυχίας περιφερόταν
και εγώ ο τυφλός δεν είδα πως ο μανδύας ήταν φθαρμένος...

**

Ραντεβού με την ευτυχία

Πέρασε η ώρα, που να' ναι η ζωή μου;
Πρέπει να φταίει που τα ρολόγια μας δεν συγχρονίσαμε.
Πέρασε η ζωή μου, που να' ναι τέτοια ώρα;
Φταίει που πρέπει εδώ να περιμένω,
στη δύση, εκεί που ο ήλιος ανατέλλει,
έτσι δε μου πες;

**

Μάχιμος

Θα' θελα να μπορούσα εύκολα να φύγω
όπως εύκολα φεύγει τώρα ένα δάκρυ απ' τα μάτια μου…
Που πάει;
Δεν ξέρω.
Ξέρω πως σε λίγο θα χαθεί, πως με’ χει εγκαταλείψει.
Καλύτερα έτσι, ποτέ δεν μ’ άρεσε εμένα η φυγή,
μονάχα ο πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος.

**

Τσίρκο δεν βρήκαμε, τσίρκο γινήκαμε

Έφυγες,
μα το θεριό που λέγεται αγάπη έχει μείνει
και όλο πεινάει και μου ζητάει να τραφεί
και αφού εσύ τροφή τώρα δεν δίνεις
κόβει από μένα δυο φορές,
μα πάλι δεν χορταίνει,
σαν τη φωτιά ψυχορραγεί όταν δεν έχει αέρα.
Πέφτει, ξανασηκώνεται
και καρτεράει τη μέρα…

**

Όλο και πιο κοντά

Η ζωή είναι μια φυλακή
όλοι εκτίουμε την ποινή μας εδώ.
Το αδίκημα άγνωστο και
η μέρα αποφυλάκισης πιο πέρα από αυτό.
Όσο για απόδραση, ούτε λόγος.
Μόνο λίγοι, οι πιο τολμηροί,
ίσως το καταφέρουν, βράδυ, στο κελί τους,
με μια ζώνη γύρω απ' το λαιμό