Απέχω της εμπεδωμένης λογικής.
Εκείνης που απαιτεί.
Βεβαίως και αψηφώ συνέπειες.
Ακροπατώ στην άκρη του γκρεμού
Οπου συστρέφεται η δική μου Γης.
Ζω στην αοριστία της αβεβαιότητας,
Δεν αφήνομαι στα κατευθυνόμενα "συμβάντα"
Την αναπαραγώμενη αποδεχτή αλήθεια.
Η επιβεβλημένη υποταγή στην υποχρέωση,
Αποδοχή του όποιου"επιτρεπτου,"
σηματοδοτεί οκνηρία.
Τάξις, δεν είναι παρα αφιονισμένων
παθητική κατάσταση.
Χαμος και αναρχία το δικομου μοτο..!!
Με αφήνει αδιάφορο
η (επιβεβλημένη) κρατική οργάνωση
Όπου υπνοτισμένη η ηλιθιότητα υποκλίνεται,
Εκεί οπου βλέμματα πειθήνια κατηφορίζουν
Σε δρόμους καθημερινής καταπίεσης
και νομοταγούς κατάθλιψης,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου