ΣΤΗ ΣΤΟΡΓΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ / Kokaveshi Dhimitër

Δεν ψάχνω μάνας μου
στοργή
σαν ξεπερνά βασίλειο και
στα βασίλεια
μνήμης, λάμψεις ηλίου
δεν προσποιείτε
αντικειμενικότητα του κόσμου
ο βυθός;...
Ανεύθυνα δεν έδωσε, ζωή
δεν χάρισε
την χάραξε με την ζωή
με γέμισε
στο στήθος της
που θήλαζε
αντίκριζα, τον ήλιο;!...
Σε κύμα
ημέρας κι αν τον βρω
με το εσύ
ω μάνα!... Ρίζες ψυχής
στη σκέψη
μου αφήνεις, την πιο θερμή
αφοσίωση
αγγίζεις κι εγώ, σιγώ για
το συναίσθημα
το άγγιγμα;…Η πιο ωραία
ζωγραφιά
κόσμου, δεν αγγίζει ούτε
υποδουλώνει
τα θέλω σου;... Η μαγική
και η μυστική
αξίες σου, με τους ρυθμούς
χτυπά, καρδιά;!...
Σαν μέταλλο, δεν φθείρεται
του χρόνου
το σιδεράδικο, δεν μένει
ψυχή;...
Επεξεργάζεσαι με κάθε
ερέθισμα
πόνου, να μη μου δένεις
το χαμόγελο!...
Σε ένα διακόπτη δεν
χρονολογείς
το χρόνο μας, να τερματίσει.
Κι αν μετάλαβα
τη διάρκεια ζωής, προσήλωσα
αγιοπρεπής
να ξεπερνώ, κακό και
το καλό;…
Πάντα καλείς, και σε φαινόμενα
οι τρικυμίες!
Σωπαίνουν, στο μεγαλείο σου
ΜΑΝΑ, ηχεί και
με πλησιάζεις, σαν η πνοή
στους πνεύμονες
του χημικού στοιχείου δίνεις
χρώμα, ζωής
κι ονείρου!... Να διαβώ
για τον θεό
να αφαιρεί, τον πόνο.
Πόνος!...
Μας έκλεισε κι έχτισε
σε θλίψεις
δάκρυα, βροχής
ερήμου!
Ας αφήσει, στείρα ψευδαίσθηση
του χρόνου
χάος στρίμωχνε, ασήμαντα
μανούλα
δεν είναι του εσύ κι εσύ;...
Του βίου της
στοργής τον ήλιο να
θαμπώνεις όταν
αυτός, αιμορραγεί.
Κι αν ήλιου
στήσαμε θυμό σε μύθο
δεν θ’ αφήσω
την ψυχή, σε μυρωδάτα
άνθη "πότισαν"
τον πόνο, σε εκπλήρωση
αποστολής
για να μας αγκαλιάζει
κακού
δεν στάθηκα ούτε
του ωριμάζω.
Φροντίδες, σε ανήσυχες
βολές κι αν
μας στρώνουν αγγίζω
φως;!...
Στο φως σου, αγγίζω φως
ζωής και νύχτες
φωτός σου σαν γέρνω
και ξημερώνω
νύχτες, που μας ξημέρωνες
παιδί και τώρα;...
Φως, στο φως μου
απουσίαζε
το φως ενώ εσύ;...
Καλύπτεις
και σκεπάζεις την ψυχή
στρώνεις
όχι της μοίρας, δεν θα χαρώ
τεμάχια
να την χωρίζω και δεν
ακολουθώ
τον στόλο των μονάδων
δίχως μέτρηση
η ύπαρξη φρίκης των καιρών
αγνότητα!...
Κι αν σου διώχνουν κι αν
μου διώχνουν
μάνας ψυχή, το σώμα της
καλύπτει!...
Κάθε φροντίδα κάθε στοργή
ήλιου
κι αν χάσαμε, μάσκες κι αν
του έντυσαν
κρυφά, σαν τον φρουρούσαν
τρομάζω!...
Την δόξα τους, μανά ενώ
η δικιά σου
αγκαλιά, διαβίωσης μου είπαν
πως στον ήλιο
χάρισες, στοργή και ο ήλιος
βρήκε!... Λάμψη.